3,276,318
edits
δε: Difference between revisions
From LSJ
m
no edit summary
mNo edit summary |
|||
| (9 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Line 8: | Line 8: | ||
|Transliteration C=de | |Transliteration C=de | ||
|Beta Code=de | |Beta Code=de | ||
|Definition=an enclitic post-position: joined, < | |Definition=an enclitic post-position: joined,<br><span class="bld">I</span> to names of [[place]]s in the acc., to denote [[motion towards]] that place, [[οἶκόνδε]] (Att. [[οἴκαδε]]) [[homewards]], [[ἅλαδε]] = [[sea-wards]], [[Οὔλυμπόνδε]] = [[to Olympus]], [[Αἴγυπτόνδε]] = [[to the Nile]], [[θύραζε]] (for [[θύρασδε]]) [[to]] the door (v. sub vocc.); repeated with the possess. Pron., ὅνδε [[δόμονδε]] Il.16.445; sometimes after εἰς, εἰς ἅλαδε Od.10.351; after the gen. [[Ἄϊδόσδε]].<br><span class="bld">b</span> to names of persons, [[Πηλεΐωνάδε]] Il.24.338; to Prons., [[ἡμέτερόνδε]], [[ὑμέτερόνδε]], Od.8.39, Il. 23.86; [[ὅνδε]], v. supr. In Att. mostly joined to the names of places, [[Ἐλευσῖνάδε]], etc.; also [[Ἀθήναζε]], [[Θήβαζε]] (for [[Ἀθήνασδε]], [[Θήβασδε]]); rarely, in Att., with appellatives, as [[οἴκαδε]].<br><span class="bld">c</span> to time-words, [[βουλυτόνδε]] (v. [[βουλυτός]]).<br><span class="bld">2</span> to denote [[purpose]] only, μήτι φόβονδ' ἀγόρευε Il.5.252.<br><span class="bld">II</span> to the demonstr. Pron., to give it greater force, [[ὅδε]], [[τοιόσδε]], [[τοσόσδε]], etc., such a man [[as this]] (v. sub vocc.). | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''δε:''' энклит. и неотделяемая частица со знач.:<br /><b class="num">1</b> (усиленной указательности): [[ὅδε]] вот он, вот этот-то; [[τοιόσδε]] такой вот, вот именно такой;<br /><b class="num">2</b> ([[cum]] acc. - направления, редко с предлогом εἰς) в, к, на, в сторону: Οὔλυμπόνδε Hom. на Олимп; [[Ἐλευσῖνάδε]] Xen., Lys. в Элевсин; [[ὅνδε]] [[δόμονδε]] Hom. в его дом; εἰς [[ἅλαδε]] Hom. в море (на вопрос куда?); [[Ἀϊδόσδε]] (''[[sc.]]'' δόμον или οἶκον) Hom. в Аид; [[πόλεμόνδε]] Hom. на войну; [[μήτι]] φόβονδ᾽ ἀγόρευε Hom. не склоняй меня к бегству; [[τέλοσδε]] Hom. до конца, к концу. | |||
}} | }} | ||
{{ls | {{ls | ||
| Line 17: | Line 20: | ||
}} | }} | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=<b>(I)</b><br />δὲ (Α)<br />(δεικτικό εγκλιτικό [[μόριο]])<br /><b>1.</b> φανερώνει [[κίνηση]] [[προς]] [[τόπο]] (α. <i>οἶκονδε</i>, <i>οἶκαδε</i><br />[[προς]] το [[σπίτι]], [[προς]] την [[πατρίδα]]<br />β. <i>Ἐλευσίναδε</i><br />[[προς]] την Ελευσίνα)<br /><b>2.</b> [[προσέγγιση]] σε κάποιο [[πρόσωπο]] ή στην [[κατοικία]] του (<i>Πηλεϊωνάδε</i><br />[[προς]] τον γιο του Πηλέως)<br /><b>3.</b> προτάσσεται η [[πρόθεση]] <i>εἰς</i> (<i>ἐς</i>) πλεοναστικά («ἐς [[ἅλαδε]]» — [[προς]] τη [[θάλασσα]])<br /><b>4.</b> επισυνάπτεται σε ουσιαστικά για να δηλώσει σκοπό («[[μήτι]] φόβον δ' ἀγόρευε» — μη μιλάς για να μάς φοβίσεις)<br /><b>5.</b> επισυνάπτεται σε δεικτικές αντωνυμίες για [[επίταση]] (ὅδε, [[τοιόσδε]], [[τοσόσδε]]»).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Πρόκειται για δεικτικό [[μόριο]]. Αρχικά τονιζόταν, [[αλλά]] προκειμένου να διαφοροποιηθεί από το <i>δε</i> (II) «[[αλλά]]» έγινε εγκλιτική λ. Τίθεται [[κυρίως]] [[μετά]] από [[αιτιατική]] [[πτώση]] και έχει τοπική [[σημασία]] ([[πρβλ]]. <i>οίκον</i>-<i>δε</i>, [[οίκα]]-<i>δε</i>, <i>Αθήναζε</i> <span style="color: red;"><</span> <i>Αθήνασ</i>-<i>δε</i>). Στον Όμηρο το -<i>δε</i> συνάπτεται σε ονόματα προσώπων ([[πρβλ]]. <i>Πηλεϊωνάδε</i>) [[αλλά]] και σε άλλες λέξεις ([[πρβλ]]. [[φόβονδε]], [[βουλυτόνδε]]). Στη Μυκηναϊκή το [[μόριο]] -<i>δε</i> έχει τοπική [[σημασία]] [[μετά]] από ονομασίες τόπων. Ο τ. -<i>δε</i> πιθ. απαντά στο <i>ό</i>-<i>δε</i> με [[σημασία]] δεικτική, [[αλλά]] και στο [[δεύρο]]<br />[[πρβλ]]. αβεστ. -<i>da</i> στη λ. <i>va</i><i>ē</i><i>sm∂n</i>-<i>da</i> «στο [[σπίτι]]», αρχ. σλαβ. <i>do</i> (IE <i>do</i>), γερμ.-αγγλοσαξ. <i>to</i> (IE <i>do</i>)].<br /><b>(II)</b><br />(AM δέ)<br />([[μόριο]] με αντιθετική και αθροιστική [[κυρίως]] [[σημασία]])<br /><b>1.</b> συνδέει [[λέξη]] ή [[πρόταση]] με προηγούμενή της με αντιθετική ή εναντιωματική [[σχέση]] («ο μεν... [[είναι]] [[ικανός]], ο δε... [[ανίκανος]]», «νῦν μὲν Βοιωτίαν, πρότερον δὲ Καδμηίδα γῆν καλουμένην»)<br /><b>2.</b> σε [[αφήγηση]] κάποιου νέου στοιχείου ([[χωρίς]] να προηγείται <i>μεν</i>) («όταν δε έφτασαν στην [[πόλη]]», «[[ἦμος]] δ' [[ἠριγένεια]] φάνη [[ῥοδοδάκτυλος]] Ἠώς»)<br /><b>3.</b> τοποθετείται [[μετά]] από χρονικούς, αιτιολογικούς, υποθετικούς συνδέσμους για να επιτείνει τη [[σημασία]] τους («[[επειδή]] δε...», «όταν δε...»)<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> δηλώνει στενότερη [[σύνδεση]] με τη [[λέξη]] που συνεκφέρεται («ὄζει ἴων, ὄζει δὲ ῥόδων» — μυρίζει μενεξέδες, μυρίζει και [[ρόδα]]»)<br /><b>2.</b> γρήγορη [[διαδοχή]] περιστατικών («ὡς ἔφατ' εὐχόμενος τοῦ δ' ἔκλυε | |mltxt=<b>(I)</b><br />δὲ (Α)<br />(δεικτικό εγκλιτικό [[μόριο]])<br /><b>1.</b> φανερώνει [[κίνηση]] [[προς]] [[τόπο]] (α. <i>οἶκονδε</i>, <i>οἶκαδε</i><br />[[προς]] το [[σπίτι]], [[προς]] την [[πατρίδα]]<br />β. <i>Ἐλευσίναδε</i><br />[[προς]] την Ελευσίνα)<br /><b>2.</b> [[προσέγγιση]] σε κάποιο [[πρόσωπο]] ή στην [[κατοικία]] του (<i>Πηλεϊωνάδε</i><br />[[προς]] τον γιο του Πηλέως)<br /><b>3.</b> προτάσσεται η [[πρόθεση]] <i>εἰς</i> (<i>ἐς</i>) πλεοναστικά («ἐς [[ἅλαδε]]» — [[προς]] τη [[θάλασσα]])<br /><b>4.</b> επισυνάπτεται σε ουσιαστικά για να δηλώσει σκοπό («[[μήτι]] φόβον δ' ἀγόρευε» — μη μιλάς για να μάς φοβίσεις)<br /><b>5.</b> επισυνάπτεται σε δεικτικές αντωνυμίες για [[επίταση]] (ὅδε, [[τοιόσδε]], [[τοσόσδε]]»).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Πρόκειται για δεικτικό [[μόριο]]. Αρχικά τονιζόταν, [[αλλά]] προκειμένου να διαφοροποιηθεί από το <i>δε</i> (II) «[[αλλά]]» έγινε εγκλιτική λ. Τίθεται [[κυρίως]] [[μετά]] από [[αιτιατική]] [[πτώση]] και έχει τοπική [[σημασία]] ([[πρβλ]]. <i>οίκον</i>-<i>δε</i>, [[οίκα]]-<i>δε</i>, <i>Αθήναζε</i> <span style="color: red;"><</span> <i>Αθήνασ</i>-<i>δε</i>). Στον Όμηρο το -<i>δε</i> συνάπτεται σε ονόματα προσώπων ([[πρβλ]]. <i>Πηλεϊωνάδε</i>) [[αλλά]] και σε άλλες λέξεις ([[πρβλ]]. [[φόβονδε]], [[βουλυτόνδε]]). Στη Μυκηναϊκή το [[μόριο]] -<i>δε</i> έχει τοπική [[σημασία]] [[μετά]] από ονομασίες τόπων. Ο τ. -<i>δε</i> πιθ. απαντά στο <i>ό</i>-<i>δε</i> με [[σημασία]] δεικτική, [[αλλά]] και στο [[δεύρο]]<br />[[πρβλ]]. αβεστ. -<i>da</i> στη λ. <i>va</i><i>ē</i><i>sm∂n</i>-<i>da</i> «στο [[σπίτι]]», αρχ. σλαβ. <i>do</i> (IE <i>do</i>), γερμ.-αγγλοσαξ. <i>to</i> (IE <i>do</i>)].<br /><b>(II)</b><br />(AM δέ)<br />([[μόριο]] με αντιθετική και αθροιστική [[κυρίως]] [[σημασία]])<br /><b>1.</b> συνδέει [[λέξη]] ή [[πρόταση]] με προηγούμενή της με αντιθετική ή εναντιωματική [[σχέση]] («ο μεν... [[είναι]] [[ικανός]], ο δε... [[ανίκανος]]», «νῦν μὲν Βοιωτίαν, πρότερον δὲ Καδμηίδα γῆν καλουμένην»)<br /><b>2.</b> σε [[αφήγηση]] κάποιου νέου στοιχείου ([[χωρίς]] να προηγείται <i>μεν</i>) («όταν δε έφτασαν στην [[πόλη]]», «[[ἦμος]] δ' [[ἠριγένεια]] φάνη [[ῥοδοδάκτυλος]] Ἠώς»)<br /><b>3.</b> τοποθετείται [[μετά]] από χρονικούς, αιτιολογικούς, υποθετικούς συνδέσμους για να επιτείνει τη [[σημασία]] τους («[[επειδή]] δε...», «όταν δε...»)<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> δηλώνει στενότερη [[σύνδεση]] με τη [[λέξη]] που συνεκφέρεται («ὄζει ἴων, ὄζει δὲ ῥόδων» — μυρίζει μενεξέδες, μυρίζει και [[ρόδα]]»)<br /><b>2.</b> γρήγορη [[διαδοχή]] περιστατικών («ὡς ἔφατ' εὐχόμενος τοῦ δ' ἔκλυε Φοῖβος [[Ἀπόλλων]]» — [[έτσι]] είπε στην [[προσευχή]] του κι [[αμέσως]] τον άκουσε ο [[Φοίβος]] Απόλλων)<br /><b>3.</b> χρησιμοποιείται σε επεξηγηματικές φράσεις ([[συνήθως]] παρενθετικές), όπως λ.χ. «ξυνέβησαν τὰ μακρὰ τείχη ἑλεῖν (ἦν δὲ σταδίων [[μάλιστα]] [[ὀκτώ]])»<br /><b>4.</b> εισάγει [[ερώτηση]] που συνάπτεται [[στενά]] με τα προηγούμενα («καὶ ὁ [[Σωκράτης]], εἰπέ μοι, ἔφη, [[κύνας]] δὲ τρέφεις;»)<br /><b>5.</b> χρησιμοποιείται με αιτιολογική [[σημασία]] («εὐνῇ δ' οὔποτ' [[ἔμικτο]]» — [[γιατί]] δεν έπεφτε στο [[κρεβάτι]] για έρωτα)<br /><b>6.</b> με βεβαιωτική [[σημασία]] [[μετά]] από δεικτική [[αντωνυμία]] («οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν» — [[έτσι]] βέβαια, [[έτσι]] ακριβώς [[είναι]] κι η [[γενιά]] των ανθρώπων)<br /><b>7.</b> τίθεται στην [[απόδοση]] υποθετικού λόγου («εἰ δὲ καὶ μὴ δώωσιν, ἐγὼ δὲ κεν αὐτὸς ἕλωμαι» — κι αν δε μού δώσουν, εν τοιαύτη περιπτώσει εγώ [[μόνος]] μου θα πάρω).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Μόριο της Ελληνικής, με αντιθετική και αθροιστική [[κυρίως]] [[σημασία]]. Χρησιμοποιείται κατ' εξοχήν ως ανταποδοτικό του <i>μεν</i>, στο οποίο αντιτίθεται. Γενικότερα, δηλώνει [[κάτι]] νεώτερο ή διαφορετικό [[έναντι]] [[αυτού]] που ελέχθη [[προηγουμένως]]. Κανονικά τίθεται στη δεύτερη [[θέση]] της προτάσεως στην οποία απαντά, [[συχνά]] συνδυάζεται με τα <i>ου</i>, <i>μη</i> και προηγείται του <i>γε</i>. Το <i>δε</i>, γνωστό ήδη από τη Μυκηναϊκή και τον Όμηρο, [[είναι]] εύχρηστο καθ' όλη τη [[διάρκεια]] της Ελληνικής [[μέχρι]] [[σήμερα]], όπου εμφανίζεται στον γραπτό [[κυρίως]] λόγο. Εκτός της Ελληνικής δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο σε [[άλλη]] ΙΕ [[γλώσσα]] [[είτε]] [[γιατί]] δεν εκφράζεται [[καθόλου]], ως περιττό, [[είτε]] [[γιατί]] αντικαθίσταται από άλλες λέξεις της ίδιας σημασίας ([[πρβλ]]. <i>όμως</i>, [[αλλά]], <i>εντούτοις</i>, [[έναντι]] [[αυτού]] <b>κ.λπ.</b>). Η [[ετυμολογία]] του [[είναι]] αβέβαιη. Πιθ. προήλθε από [[βράχυνση]] (ή [[συστολή]]) του <i>δη</i>, αφενός μεν [[επειδή]] εξασθένησε η αρχική του [[σημασία]], αφετέρου δε [[επειδή]] συμπροφερόταν με παρακείμενα στοιχεία στον γρήγορο λόγο].<br /><b>(III)</b><br /><b>βλ.</b> <i>δεν</i>. | ||
}} | }} | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''δε:''' εγκλιτ. [[μόριο]], προσαρτούμενο στο [[τέλος]],<br /><b class="num">I. 1.</b> σε ονόματα τόπων στην αιτ., για να δηλώσει [[κίνηση]], [[κατεύθυνση]] προς εκείνο το [[μέρος]]· [[οἶκόνδε]] (Αττ. [[οἴκαδε]]), στην [[πατρίδα]]· [[ἅλαδε]], στη [[θάλασσα]]· <i>Οὐλυμπόνδε</i>, στον Όλυμπο· [[θύραζε]] (αντί <i>θύρασδε</i>), προς την πόρτα, σε Όμηρ.· μερικές φορές με τις κτητικές αντων., [[ὅνδε]] δόμανδε· και μερικές φορές [[ακόμα]] και [[μετά]] το <i>εἰς</i>, όπως στο εἰς [[ἅλαδε]], σε Ομήρ. Οδ.· στο <i>Ἀϊδόσδε</i> ακολουθ. τη γεν., = <i>εἰς Ἅιδου</i> (ενν. <i>οἶκον</i>). Στην Αττ. προσαρτάται στα ονόματα των [[πόλεων]]· <i>Ἐλευσῑνάδε</i>, [[Ἀθήναζε]], <i>Θήβαζε</i> (αντί <i>Ἀθήνασδε</i>, [[Θήβασδε]]),<br /><b class="num">2.</b> μερικές φορές δηλώνει μονάχα σκοπό· [[μήτι]] φόβονδ' ἀγόρευε, μη μιλάς [[καθόλου]] εξαιτίας του φόβου.<br /><b class="num">II.</b> το <i>-δε</i> χρησιμ. επίσης για να επιτείνει τη [[σημασία]] ορισμένων αντωνυμιών, <i>ὅ-δε</i>, [[τοιόσδε]] κ.λπ. | |lsmtext='''δε:''' εγκλιτ. [[μόριο]], προσαρτούμενο στο [[τέλος]],<br /><b class="num">I. 1.</b> σε ονόματα τόπων στην αιτ., για να δηλώσει [[κίνηση]], [[κατεύθυνση]] προς εκείνο το [[μέρος]]· [[οἶκόνδε]] (Αττ. [[οἴκαδε]]), στην [[πατρίδα]]· [[ἅλαδε]], στη [[θάλασσα]]· <i>Οὐλυμπόνδε</i>, στον Όλυμπο· [[θύραζε]] (αντί <i>θύρασδε</i>), προς την πόρτα, σε Όμηρ.· μερικές φορές με τις κτητικές αντων., [[ὅνδε]] δόμανδε· και μερικές φορές [[ακόμα]] και [[μετά]] το <i>εἰς</i>, όπως στο εἰς [[ἅλαδε]], σε Ομήρ. Οδ.· στο <i>Ἀϊδόσδε</i> ακολουθ. τη γεν., = <i>εἰς Ἅιδου</i> (ενν. <i>οἶκον</i>). Στην Αττ. προσαρτάται στα ονόματα των [[πόλεων]]· <i>Ἐλευσῑνάδε</i>, [[Ἀθήναζε]], <i>Θήβαζε</i> (αντί <i>Ἀθήνασδε</i>, [[Θήβασδε]]),<br /><b class="num">2.</b> μερικές φορές δηλώνει μονάχα σκοπό· [[μήτι]] φόβονδ' ἀγόρευε, μη μιλάς [[καθόλου]] εξαιτίας του φόβου.<br /><b class="num">II.</b> το <i>-δε</i> χρησιμ. επίσης για να επιτείνει τη [[σημασία]] ορισμένων αντωνυμιών, <i>ὅ-δε</i>, [[τοιόσδε]] κ.λπ. | ||
}} | }} | ||
{{etym | {{etym | ||
|etymtx=Grammatical information: adversative and copulative particle (Il.)<br />Meaning: [[but]], [[and]]<br />Origin: IE [Indo-European] [181] <b class="b2">*de</b> deictic particle<br />Etymology: Prob. with Leumann Mus. Helv. 6, 85ff. through vowelreduction from [[δή]] (s. v.) with function reduction. Or with Delbrück Vergl. Synt. 2, 502ff., with OCS [[že]] [[δέ]] identical. - See Schwyzer-Debrunner 562, Risch, Studi V. Pisani, 1969, 831f.<br />Grammatical information: local (deictic) postposition with accusative indicating direction, originally accentuated [[δέ]] (A. D. Adv. 179,5 181,13, Hdn. 1,498), later encliticon as opposed to [[δέ]] [[but]] (Il.).<br />Dialectal forms: Myc. [[kudonijade]] | |etymtx=Grammatical information: adversative and copulative particle (Il.)<br />Meaning: [[but]], [[and]]<br />Origin: IE [Indo-European] [181] <b class="b2">*de</b> deictic particle<br />Etymology: Prob. with Leumann Mus. Helv. 6, 85ff. through vowelreduction from [[δή]] (s. v.) with function reduction. Or with Delbrück Vergl. Synt. 2, 502ff., with OCS [[že]] [[δέ]] identical. - See Schwyzer-Debrunner 562, Risch, Studi V. Pisani, 1969, 831f.<br />Grammatical information: local (deictic) postposition with accusative indicating direction, originally accentuated [[δέ]] (A. D. Adv. 179,5 181,13, Hdn. 1,498), later encliticon as opposed to [[δέ]] [[but]] (Il.).<br />Dialectal forms: Myc. [[kudonijade]] /[[Kudonijan-de]]/; [[amotejonade]] /[[harmoteiona-de]]/ [[to the wheelwright]]<br />Origin: IE [Indo-European] [181] <b class="b2">*de</b> deictic particle<br />Etymology: Identical with Av. [[-da]] ([[vaēsmǝn-da]] [[towards home]]); ablauting OCS [[do]] [[towards]], Germ., e. g. OE [[to]], OHG [[zuo]] [[to]] (IE <b class="b2">*dō</b>); also Lat. [[in-de]] and [[en-do]], [[indu]]. - The deictic funktion of <b class="b3">-δε</b> also in <b class="b3">ὅ-δε</b> etc. See Schwyzer 624, W.-Hofmann s. [[dē]], Vasmer Russ. et. Wb. s. [[do]]. - S. also [[δεῦρο]]. | ||
}} | }} | ||
