ἐφίημι: Difference between revisions

|lstext='''ἐφίημι''': Ἰων. ἐπίημι, τοῦ ἐνεργητ. ὁ Ὅμηρ. μεταχειρίζεται τὴν μετοχ, τοῦ ἐνεστ. ἐφιείς: μέλλ. ἐφήσω: ἀόριστ. α΄ ὁριστ. ἐφῆκα, Ἐπικ. [[ἐφέηκα]]: ἀόρ. β΄ προστ. ἔφες, ὑποτακτ. [[ἐφείω]], ῃς, ῃ, ([[οὕτως]] [[ἔπειτα]] ἐν ταῖς πλαγίαις ἐγκλίσεσι προτιμᾶται ὁ ἀόρ. β΄ ἐφῇς, Σοφ. Ἠλ. 554, μετοχ. ἐφείς, Αἴ. 495, κτλ.): τοῦ Μέσου, μετοχ. ἐνεστ. ἐφιέμενος: μέλλ. ἐφήσομαι: ἔχει [[προσέτι]] ὁ Ὅμ. καὶ γ΄ ἑνικ. παρατ. ἐφίει, ὡς εἰ ἐκ ῥήμ. ἐφιέω: πρβλ. [[ἵημι]]. ἐφῐημι Ἐπικ., ἐφῑημι Ἀττ.· [[ὅμως]] ὁ Ὅμ. ἀείποτε μεταχειρίζεται: ἐφιείς, ἐφίει, ἐφιέμενος μετὰ ῑ, πλὴν τοῦ ἐφῐει ἐν Ὀδ. Ω. 180. Πέμπω [[πρός]] τινα, Πριάμῳ... Ἶριν ἐφήσω Ἰλ. Ω. 117· ἐφέηκέ με καλέειν, ἔπεμψέ με νὰ καλέσω, Ἀπολλ. Ρόδ. Α. 712. 2) παρ᾿ Ὁμήρῳ μετ᾿ ἀπαρ., παρακινῶ, παρορμῶ εἴς τι, [[οἶνος]] γὰρ ἀνώγει ἠλέος, ὅς τ᾿ ἐφέηκε πολύφρονά περ μάλ᾿ ἀεῖσαι Ὀδ. Ξ. 464· [[οὕτως]], ἐφ. τινὰ ἐχθοδοπῆσαι, χαλεπῆναι, στοναχῆσαι Ἰλ. Α. 518, Σ. 108, 124, πρβλ. Πινδ. Ι. 2. 15. 3) ἐπὶ πραγμάτων, [[ῥίπτω]], [[ἀκοντίζω]] κατά τινος, ὅς τοι πρῶτος ἐφῆκε [[βέλος]] Ἰλ. Π. 812· ἄλλοις ἐφίει βέλεα Ὀδ. Ω. 180, κτλ.· [[ἔγχος]] μελίην Ἰλ. Υ. 346, Φ. 170· οἰστὸν ἐπί τινι Εὐρ. Μήδ. 634· ἐφ. χεῖράς τινι, ἐπιβάλλειν χεῖράς τινι, Λατ. injicere manus, μνηστῆρσιν ἀναιδέσι χεῖρας ἐφήσω Ὀδ. Υ. 39, πρβλ. Ἰλ. Α. 567, κτλ. 4) ἐπὶ γεγονότων, τοῦ πεπρωμένου, κλ., [[πέμπω]] εἴς τινα, τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν Ἰλ. Δ. 396, κτλ.· Ἀργείοισι πολύστονα κήδε’ ἐφῆκεν Α. 445, πρβλ. Φ. 524· μνηστήρεσσιν [[ἄεθλον]] τοῦτον ἐφήσω, «ἐπισκήψω, ἐντελοῦμαι» (Ἀπολλ. Λεξικ.), Ὀδ. Τ. 576· τοῖσιν ἀεικέα νόστον... ὅν μοι [[Ζεὺς]] ἐφέηκε, ἐχαρίσατό μοι, Ι. 38· οὕτω, πάντ᾿ ἐφήσω [[μόρον]], συγχωρήσω, ἐπιτρέψω, Αἰσχύλ. Εὐμ. 501· τέκνοισιν δ᾿ ἀρὰς ἐφῆκεν, ἐπέπεμψεν, ὁ αὐτ. ἐν Θήβ. 786. 5) [[πέμπω]] [[ἐναντίον]] τινός, ἐπὶ ἐχθρικῆς ἐννοίας, τῷ στρατοπέδῳ τὴν ἵππον Ἡρόδ. 5. 63· τὴν ἵππον ἐπὶ τοὺς Ἕλληνας 9. 49, πρβλ. Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 307· στρατὸς ἐς πεδία Εὐρ, [[Ἡρακλ]]. 393: ― [[ὡσαύτως]], ἀφίνω τὸ [[ὕδωρ]] νὰ εἰσρεύσῃ, [[διοχετεύω]], ἐπεῖναι τὸν ποταμὸν ἐπὶ τὴν χώρην Ἡρόδ. 7. 130, πρβλ. 2. 100· τὸ [[ὕδωρ]] ἐπὶ τὴν ἔσοδον ὁ αὐτ. 7. 176· οὕτω καὶ, ἐφ. ἀκτῖνα Θήβαις Εὐρ. Φοίν. 5. ἀγέλας ἐπὶ τὰ χωρίᾳ Ξεν. Κύρ. 1. 1, 2· [[ἄγαν]] ἐφῆκας γλῶσσαν, πολὺ ἔλυσας τὴν γλῶσσάν σου, Εὐρ. Ἀνδρ. 954· ὀργήν τινι ἐφ. Πλάτ. Νόμ. 731D. 6) βάλλω, [[ῥίπτω]] [[ἐντός]] τινος, εἰς λέβητ᾿ ἐφῆκεν ἕψεσθαι [[μέλη]] Εὐρ. Κύκλ. 404. ΙΙ, χαλαρώνω, ἰδίως τὸν χαλινόν, Λατ. remittere, ἐφ. καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις Πλάτ. Πρωτ. 338Α· πᾶσαν ἐφεὶς ὀθόνην τῷ ἀνέμῳ Ἀνθ. Π. 10. 1, πρβλ. Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 934: ― [[ἐντεῦθεν]]. β) παραχωρῶ, Λατ. concedere, τινὶ τὴν ἡγεμονίαν Θουκ. 1. 95· πάνθ᾿ ἐφέντες ἡδονῇ Εὐρ. Ἀποσπ. 568· [[τἆλλα]] τοῖς δούλοις Ἀριστ. Πολιτικ. 2. 5, 19· ἴδε ἐν λ. [[χείριος]]. γ) μετ᾿ ἀπαρ., [[ἐπιτρέπω]], ἀφίνω, τινὶ ποιεῖν τι Ἡρόδ. 1. 90., 3. 113· τινὶ πᾶν λέγειν Σοφ. Ἠλ. 631· ἤν ἐφῇς μοι δηλ. λέγειν [[αὐτόθι]] 554, πρβλ. 556, 649· μετ᾿ αἰτ. καὶ ἀπαρ., τοὺς νεωτέρους ἐφίετε διώκειν Ξεν. Κύρ. 4. 2, 24· ― Παθ., ἐφεθήσεταί τινι, μετ᾿ ἀπαρ., Λουκ. Ὑπέρ τῶν Εἰκ. 24. 7) ἐντέλλομαι, [[διατάσσω]], Πινδ. Ι. 2. 13· ἴδε κατωτ. Β. 2) παραχωρῶ, [[παραδίδω]], ἀφίνω ὡς λείαν εἴς τινα, [[ἐγκαταλείπω]], ἐφῆκεν ἐλλοῖς ἰχθύσιν διαφθορὰν Σοφ. Αἴ. 1297, πρβλ. 495· ― ἀπολ., κατὰ τὸ φαινόμενον ἀμεταβ. (ἐξυπακ. τοῦ ἑαυτόν), παραδίδομαι εἴς τι, οὐρίᾳ, εἰς [[οὔριον]] ἄνεμον, Πλάτ. Πρώτ. 338Α· ἰσχυρῷ γέλωτι Πολ. 388Ε· τῇ ἡδονῇ Τίμ. 59C· ἴδε [[δίδωμι]] IV. ΙΙΙ. ἀφίνω τὸν ἄρρενα ἐπὶ τὴν θήλειαν, Λατ. admittere, Ἡρόδ. 3. 85., 4. 30, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 9. 47, 1. IV. ὡς νομικὸς ὅρος, ἀφίνω εἴς τινα ν᾿ ἀποφασίσῃ, δίκας ἐφ. εἴς τινα Δημ. 1017. 27., 1024. 22· ἐφ. τινὰ εἰς τὸ [[δικαστήριον]], [[ἀναφέρω]] τινὰ εἰς.., ὁ αὐτ. 913. 33· τοιαῦτα εἰς ἕτερον δικ. Λουκ. Ἑρμότ. 30· ― καὶ ἀπολ. (ἐξυπακ. ἑαυτὸν), [[κάμνω]] ἔφεσιν τῆς ὑποθέσεως, εἰς τοὺς δικαστάς Δημ. 862. 5, πρβλ. 1017. 25· ἐπί τινα Λουκ. Δὶς Κατηγ. 4· ἀπό τινος Δίων Κ. 64. 2, πρβλ. [[ἐφέτης]], [[ἔφεσις]]. Β. Μεσ., ἐντέλλομαι, (ἴδε [[ἐφετμή]], [[ἐφημοσύνη]]), ὑμέων δ᾿ ἀνδρὶ ἑκάστῳ ἐφιέμενος τάδε [[εἴρω]], ἐντεταλμένος τάδε [[λέγω]], Ὀδ. Ν. 7, πρβλ. Ἰλ. Ψ. 82, Ω. 300· ἐπιστολὰς ἅς σοι πατὴρ ἐφεῖτο Αἰσχύλ. Πρ. 4· πρὸς τί τοῦτ᾿ ἐφίεσαι; Σοφ. Ο. Τ. 766· ― μετ᾿ ἀπαρ., ἐφ. τινὶ ποιεῖν τι ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 1111, Ἀριστοφ. Σφ. 242· χαίρειν, [[Ἀθάνα]], τἆλλ᾿ ἐγώ σ᾿ ἐφίεμαι, «ἐφίεμαί σε εἰς τὰ ἄλλα κελεύειν μοι καὶ χαίρειν ὡς πειθομένουσου» (Σχόλ.), Σοφ. Αἴ. 112, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 1039· ἀπολ., ὡς ἐφίεσαι ὁ αὐτ. ἐν Πέρσ. 228. πρβλ. Εὐρ. Ι. Τ. 1483· ἐφ. ἐς Λακεδαίμονα, ἐντέλλεσθαι, πέμπειν ἐντολάς εἰς…, Θουκ. 4. 108. 2) [[ἐπιτρέπω]], ἀφίνω εἴς τινα νὰ πράξῃ τι, [[κάρα]] τέμνειν ἐφεῖτο τῷ θέλοντι Σοφ. Φιλ. 619, Ξεν. Ἀν. 6. 6, 31, κτλ. ΙΙ. μετὰ γεν., [[ἀποβλέπω]] εἴς τι, ἀγαθοῦ τινος Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 1. 1, 1· τῶν προσώπων, τῶν ὄψων Πλουτ. Πομπ. 71, Καῖσ. 45. 2) σφοδρῶς ἐπιθυμῶ τινος, τι μοι τῶν δυσφόρων ἐφίει; Σοφ. Ἠλ. 143· τι… ἐφίεσαι φιλοτιμίας; Εὐρ. Φοίν. 531· ἀλλοτρίων Ἀντιφῶν 138. 37· τῶν κερδῶν, ἀρχῆς Θουκ. 1. 8, 128, πρβλ. 4. 61· μετὰ γεν. προσ., Ξεν. Ἀπομν. 4. 1, 2: ἐν Σοφ. Ο. Τ. 766, ἀντὶ τοῦ: τι τοῦτ’ ἐφίεσαι; ὁ Linwood προτείνει, τι τοῦδ’ ἐφίεσαι; - μετ’ ἀπαρ., ὧν… σοῦ τυχεῖν ἐφίεμαι, ἄκουσον Σοφ. Φιλ. 1315· ἐφ. ἄρξειν Θουκ. 6. 6, κτλ.· μετ’ αἰτ. καὶ ἀπαρ., Σοφ. Ο. Τ. 1055.