κλαίω: Difference between revisions

|elnltext=κλαίω en κλᾱ́ω praes. opt. 2 sing. κλαίοισθα, imperf. ἔκλαον en ἔκλαιον, ep. κλαῖον, imperf. iter. ep. κλαίεσκε; aor. ἔκλαυσα, med. ἐκλαυσάμην; aor. pass. ἐκλαύσθην; perf. κέκλαυκα; med.-pass. κέκλαυμαι, later κέκλαυσμαι; fut. perf. κεκλαύσομαι; fut. κλαιήσω, Att. κλαήσω, later κλαύσω, med. κλαύσομαι, zelden κλαυσοῦμαι huilen, klagen:; ὁ μὲν κλαίεσκε πρὸς οὐρανόν telkens uitte hij zijn verdriet tot de hemel Il. 8.364; τροφὸν δ ’ Ὀρέστου τήνδ ’ ὁρῶ κεκλαυμένην ik zie hier de voedster van Orestes in tranen zitten Aeschl. Ch. 731; in dreigementen:; κλάοις ἄν, εἰ ψαύσειας het zal je berouwen, als je hen aanraakt Aeschl. Suppl. 925; ptc.: σὺ πρὸς χάριν μὲν οὐκ ἐρεῖς, κλαίων δ ' ἐρεῖς dat zul je niet tot je plezier zeggen, je zult het tot je verdriet zeggen Soph. OT 1152. huilen om, beklagen, met acc.:; κλαῖεν... Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν zij huilde om Odysseus, haar dierbare echtgenoot Od. 1.363; ook med.:; πάθη... πόλλ ’ ἔγωγ ’ ἐκλαυσάμην talrijk zijn mijn lotgevallen die ik beweend heb Soph. Tr. 153; onpers. pass.: μάτην ἐμοὶ κεκλαύσεται er zal vergeefs door mij geweend zijn Aristoph. Nub. 1436.