ἵστημι: Difference between revisions

{{pape

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-1268.png Seite 1268]] entst. aus σίστημι, Latein. sisto, Wurzel στα, s. Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 2. Aufl. S. 191. Die transitive Bedeutung "[[stellen]]" hat praes., impft., fut. 1., aor. 1. act.; imper. ἵστη Il. 21, 313, καθίστα 9, 203, wie von [[ἱστάω]]; ἱστᾷ Her. 4, 103; κατίστα 6, 43; ἱστᾶν Plat. Crat. 437 b; ἀφιστῴης Xen. Conv. 2, 20; impt. ἵστην, ἵστασκε Od. 19, 574; tut. στήσω; aor. ἔστησα, dazu die 3. Pers. plur. ἔστασαν, ep. für ἔστησαν, Il. 2, 525, Bekk. ἵστατον, Od. 3, 182, 18, 307, Bekk. ἵστασαν, vgl. Spitzner Exc. V zur Il.; Il. 12, 54 ff. ist mit Bekker zu schreiben κρημνοὶ περὶ πᾶσαν ἕστασαν (s. nachher) [[ἀμφοτέρωθεν]] τοὺς ἔστασαν υῖες Ἀχαιῶν, wo Wolf die Spiritus noch umgekehrt vertheilt hat; intrans. sind perf. [[ἕστηκα]] u. plusqpf. ἑστήκειν, auch εἱστήκειν, mit Präs.- u. Impft.-Bdtg, ich [[stehe]], ich stand; eben so aor. II. ἔστην, ich [[trat hin]]; zum perf. gehören synkopirte Formen, indic. dual. u. plur. ἕστατον, ἕσταμεν, ἕστατε, wofür Il. 4, 243. 246 ἕστητε steht, ἑστᾶσι, conj. ἑστῶ, opt. ἑσταίην, imper. ἕσταθι, inf. ἑστάναι, ep. ἑστάμεν u. ἑστάμεναι, Hom., partic. ἑστώς, ἑστῶσα, ἑστώς, oder, wie es nach mss. jetzt bei den att. Schriftstellern meist hergestellt ist, ἑστός, gen. ἑστῶτος, ion. ἑστεώς, ep. ἑστηώς, Hes. Th. 519, wie Ap. Rh., bei Hom. gen. ἑσταότος, acc. ἑσταότα, plur. ἑσταότες, plusqpf. ἕστατον, ἑστάτην, ἕσταμεν, ἕστατε, ἕστασαν, was mit der Aoristform ἔστασαν nicht zu verwechseln ist. Vom aor. II. hat Hom. die Iterativformen στάσκον, ες, ε, Il. 3, 217. 18, 160, u. neben ἔστησαν häufiger ἔσταν, [[στάν]], im conj. (statt στῇς, στῇ) στήῃς, στήῃ, 5, 598. 17, 30, plur. [[στέωμεν]] für στῶμεν, 22, 231. 11, 348, zweisylbig zu lesen, u. [[στείομεν]], 15, 297, inf. [[στήμεναι]], 17, 167 Od. 5, 414. Med. ἵσταμαι, theils <b class="b2">für sich stellen, aufrichten</b>, theils u. bes. in den compp. intr., [[stehen]]; fut. στήσομαι, aor. ἐστησάμην. Zu [[ἕστηκα]] ein fut. in der intrans. Bdtg, ich [[werde stehen]], ἑστήξω, Ar. Lys. 634 Thuc. 3, 37 Plat. Conv. 220 d, auch ἑστήξομαι, Eur. I. A. 675 Xen. Cyr. 6, 2, 17, häufiger bei Sp. Die Form [[στεῦμαι]] s. besonders. – In dem Folgdn sind die tempp. nicht geschieden, da der Gebrauch der intransitiven sich überall an den der transitiven anreiht. – [[Stellen]], – 1) im Ggstz zur Bewegung, das Beendigen derselben, das zur Ruhe bringen u. zur Ruhe kommen bezeichnend, [[still stehen lassen]], Halt machen lassen, aufhalten, hemmen; ἵστη δὲ μέγα [[κῦμα]], halt die Wogen an, Il. 21, 313; λαὸν δὲ στῆσον, laß das Volk halten, 6, 433; στῆσαν ἄρ' ἡμιόνους 24, 350, u. öfter ἵππους, νέα; μύλην στήσασα, nachdem sie die Mühle angehalten hatte, Od. 20, 111. So ῥοῦν στῆσαι Plat. Crat. 437 b; τὴν διάῤῥοιαν Arist. H. A. 8, 26; übertr., στήσαντες ἐπὶ τούτων τὴν διήγησιν, dabei innehaltend mit der Erzählung, Pol. 3, 2, 6; τὰ ὄμματα ἔστησεν, er hielt die Augen still, sie waren gebrochen, Plat. Phaed. 118; anders ὀφθαλμοὶ ἕστασαν Od. 19, 211, sie starrten, standen unbeweglich; so intrans., [[stehen bleiben]], [[stillstehen]], ἔστην δὲ σκοπιὴν ἐς παιπαλόεσσαν ἀνελθών, ich blieb stehen, nachdem ich hinausgegangen war und stand da, Od. 10, 97. 148, u. so oft, häufig mit Participien von Verbis der Bewegung, στῆ δὲ μάλ' ἐγγὺς ἰών, [[ἔστη]] ἐπ' οὐδὸν ἰών, στῆ δ' ἐπὶ τάφρον ἰών, [[κατεπάλμενος]] [[ἀντίος]] [[ἔστη]], Il. 11, 94, στήτην ἐρχομένω, Od. 17, 261, so daß darin die vorangegangene Bewegung mit zu denken ist, στῆ δ' ἄρ' ὑπὲρ κεφαλῆς, er trat hin u. stand zu Häupten, Il. 2, 20, στῆ δὲ παρὰ Πρίαμον, er trat neben den Priamus hin, 24, 169, εἴ κέ μευ [[ἄντα]] στήῃς, 17, 30, μοὶ [[ἆσσον]] στῆθι, tritt näher zu mir, 23, 97, στῆθ' [[οὕτως]] ἐς μέσσον, tritt in die Mitte, Od. 17, 447, ἤλασεν [[ἄγχι]] στάς, trat hinzu u. schlug, 3, 449; στῆθι πλησίον πατρός Soph. Tr. 1065; τί ποτ' αἰθερίαν ἕστηκε πέτραν; warum ist sie auf den Fels getreten? Eur. Suppl. 987; στὰς εἰς τὸ [[μέσον]] Xen. Cyr. 4, 1, 1; – νῶϊ δ' [[ἔπειτα]] στῆμεν ἐνὶ προθύροισιν, wir blieben stehen, Il. 11, 776; 21, 551; στῆτέ μοι ἀμφίπολοι, [[πόσε]] φεύγετε, bleibt mir stehen, Od. 6, 199. – Damit ist nicht der Fall zu verwechseln, wo der aor. I. scheinbar intrans. steht in der Bdtg "still halten", "anhalten", denn immer ist aus dem Zusammenhange [[νέας]] od. ἵππους zu ergänzen, Od. 7, 4. 19, 188 Il. 11, 348. 22, 231. Häufig so auch aor. I, med. – Den Ggstz hebt Plat. oft hervor, [[οὔτε]] ἕστηκεν [[οὔτε]] κινεῖται Soph. 250 c, ἑστᾶσί τ' ἅμα καὶ κινοῦνται Rep. IV, 436 d, [[ὅταν]] κινούμενον ἵστηται Parmen. 156 c; ἐὰν ἡ [[κοιλία]], τὰ καταμήνια στῇ, zum Stehen kommen, nicht fließen, Arist. H. A. 3, 11. 9, 12. – So auch οὐ στήσεται πάντας ἀνθρώπους ἀδικῶν, er wird nicht anhalten, nicht aufhören, Unrecht zu thun, Dem. 10, 10; ὡς οὐ στήσεται τοῦτο [[ἄνευ]] μεγάλου τινὸς κακοῦ 10, 36, es wird nicht zur Ruhe kommen, beigelegt werden; οὐ μὲν ἐνταῦθ' ἕστηκε τὸ [[πρᾶγμα]] 21, 102; auch Sp., wie [[ἔστη]] δὴ οὕτω τὸ δεινόν Hdn. 1, 13, 10. – Hieran reiht sich die Nebenbdtg des müssigen, unthätigen Stehens, Il. 5, 485. 10, 480. – Aber auch = dem Feinde Stand halten, [[οὐκέτι]] ἵστανται, ἀλλὰ φεύγουσι Xen. An. 1, 10, 1; 4, 8, 19; οἱ μὴ στάντες παρὰ τὰ δεινά D. Hal. 9, 28, die den Gefahren nicht Trotz bieten. – Übertr., ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐπὶ τοῖς πράγμασι τὴν ψυχήν, weil sie den Geist dabei verweilen läßt, darauf hinrichtet, Plat. Crat. 437 a. – 2) stellen, [[aufrichten]], [[aufrecht hinstellen]], Ggstz Liegen oder Sitzen, u. intrans. [[aufrecht stehen]], oft mit [[ὀρθός]] verbunden, ὀρθῶν δ' ἑσταότων ἀγορὴ γένετ', [[οὐδέ]] τις ἔτλη ἵζεσθαι Il. 18, 246, ἧσται, οὐδ' ὀρθὸς στῆναι δύναται ποσὶν οὐδὲ νέεσθαι [[οἴκαδε]], Iros saß, denn er konnte nicht auf den Füßen gerade stehen, noch auch gehen, Od. 18, 240; ὀΐων ὀρθῶν ἑσταότων 9, 441; πελέκεας ἵστασχ' [[ἑξείης]], stellt der Reihe nach auf, 19, 574. So bes. ἱστὸν στῆσαι u. στήσασθαι, den Mastbaum im Schiffe aufrichten, um sich zur Fahrt zu rüsten, od. den Webebaum od. Webestuhl aufstellen, um das Gewebe darauf zu beginnen; κρητῆρας στήσασθαι, Mischkrüge auf-, hinstellen, um das Mahl zu beginnen, Od. 2, 431; τινί, den Mischkrug Einem zu Ehren aufstellen, Il. 6, 528; [[ἔγχος]] ἔστησε, stellte die Lanze hin, 15, 126; anders Soph. λόγχας στήσαντ' ἔχετον Ant. 146, vom feindlichen Entgegenstellen, -strecken; Soph. setzt στάντες ἐς ὀρθόν dem πεσόντες gegenüber, O. R. 51; ib. 143 ist βάθρων ἵστασθε nach den Schol. ἀνάστητε ἀπὸ τῶν καθεδρῶν, erhebt euch von den Stufen; στῆσόν με κἀξίδρυσον O. C. 11; σύ με εἰς ὀρθὸν ἵστη Eur. Suppl. 1229; eben so [[ἔγχος]] μέν ῥ' ἔστησε φέρων πρὸς κίονα μακρήν Od. 1, 127; ὀρθὸν κρᾶτ' ἔστησαν, sie hielten den Kopf hoch, Eur. Hipp. 1203; vom Pferde ὀρθὸν οὖς ἵστησιν, spitzt die Ohren, Soph. El. 27; ὥςτε πάντας [[ὀρθίας]] τρίχας στῆσαι O. C. 1621, wir gew. intrans. "das Haar sträubte sich Jedem empor", wie Il. 24, 359 ὀρθαὶ δὲ [[τρίχες]] ἔσταν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσιν, sie standen aufrecht, starrten empor, vgl. κρημνοὶ ἕστασαν Il. 12, 55; Aesch. τριχὸς δ' [[ὀρθίας]] [[πλόκαμος]] ἵσταται Spt. 546; ὀρθαὶ αἱ [[τρίχες]] ἵστανται Plat. Ion 535 c; ἑστὼς [[ὀρθός]] Legg. II, 665 e; Ggstz von κείμενος Prot. 344 c. – Daher auch – a) Denkmäler, Bildsäulen u. <b class="b2">dgl. errichten</b>, [[τρόπαιον]] u. τρόπαια, das Fluchtod. Siegesdenkmal aufrichten, Soph. Tr. 1092 Plat. Critia. 108 c u. Folgde; [[τρόπαιον]] ἱστάναι πολεμίων, über die Feinde, Isocr. 4, 150; τὸ κατ' ἐκείνων ὑπὸ τῶν βαρβάρων σταθὲν [[τρόπαιον]] 5, 148; ἕστακε δ' Ἄτας [[τρόπαιον]] ἐν πύλαις Aesch. Spt. 937; auch mit näherer Beziehung auf das Subject τρόπαια στήσασθαι, Ar. Plut. 453, Xen. Hell. 4, 6, 12 u. A.; – [[στήλη]], ἥ τ' ἐπὶ τύμβῳ ἀνέρος ἑστήκει, die auf dem Grabe errichtet ist, steht, Il. 17, 435; στήλην ἀποθανόντι στῆσαι D. Cass. 69, 10; [[μνημεῖον]] Ar. Equ. 268; ἀνδριάντα, eine Bildsäule errichten, Her. 2, 110; εἰκόνες ἕστασαν ἐκ χρυσοῦ Plat. Critia. 116 e; ἐν τῷ ἱρῷ ἕστηκε [[λίθινος]], er, d. i. seine Bildsäule von Stein steht, ist errichtet, Her. 2, 141; τὴν [[πέριξ]] σφίγγες ἕστασαν 4, 79; [[σφυρήλατος]] ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι, es soll dir eine metallene Bildsäule errichtet werden, Plat. Phaedr. 236 b; ἱστάναι [[χαλκοῦς]] τινάς, ihnen eherne Bildsäulen errichten, Dem. 20, 120. – Auch [[τεῖχος]], eine Mauer errichten, Thuc. 1, 69. – bl χορούς, Chöre aufstellen, zugleich mit der Nebenbdtg des Ordnens, u. dadurch das Fest feiern, Soph. El. 272, Eur. Alc. 1158, Her. 3, 48, der auch eben so sagt τῇ Μητρὶ παννυχίδα, das Nachtfest feiern, 4, 76; [[κτερίσματα]] Soph. El. 433; χορόν, ἑορτάν, Pind. P. 9, 113 Ol. 11, 60, Ὀλυμπιάδα Ol. 2, 3. – c) von Soldaten, sie auf [[stellen]], ordnen, τελευταίους τινάς Xen. Cyr. 6, 3,25. So Hom. στίχας ἵστατον, Il. 2, 525, vgl. 16, 199. – Daran reiht sich die Bdtg – 31 [[hinstellen als Etwas]], [[einsetzen]] wozu, wozu machen, zunächst – a) τύραννον, zum Herrscher, Soph. O. R. 940; ὃν [[πόλις]] στήσει, τοῦδε χρὴ κλύειν Ant. 662; πρὶν ἄν σε τῶν σῶν κύριον στήσω τέκνων O. C. 1045; τὸν ὑπὸ Δαρείου σταθέντα ὕπαρχον Her. 7, 105; Sp., [[βασιλέα]] Δείμαντα στησάμενος D. Hal. 1, 61; [[βασιλέα]] σφισὶν ἐστήσαντο D. Cass. 71, 13. Auch φύλακας τούτους στησόμεθα, Plat. Rep. VI, 484 d. Vgl. das üblichere [[καθίστημι]]. – Aehnlich ἤθεα καὶ νόμους ἐστήσαντο, richteten sie ein, Her. 7, 35; τὰς σωμάτων θεραπείας Pol. 3, 7,6; neben [[γνῶναι]], statuere, D. Hal. 8, 68. – bl [[erregen]], κονίης ὁμίχλην Il. 13, 336, νεφέλας, Wolken aufsteigen lassen, 5, 523 Od. 12, 405. 14, 303; ποδῶν [[ὑπένερθε]] κονίη ἵστατ' ἀειρομένη, Staub stieg auf, sich unter den Füßen erhebend, Il. 2, 151. 23, 366; [[κῦμα]], 21, 240; auch φυλόπιδα στήσειν, den Kampf erheben, beginnen, Od. 11, 314, wie στησάμενοι μάχην 9, 54 u. [[φύλοπις]] ἕστηκε, der Kampf erhebt sich, [[hebt an]], Il. 18, 172; [[φύλοπις]], [[νεῖκος]] ἵσταται, 13, 333. 18, 172; μάχην Γίγαντες ἔστησαν θεοῖς, Eur. Ion 988; πολέμους ἵστασθαι Her. 7, 9,2; πῇ στήσονται τὸν πόλεμον 7, 236. Aehnlich ἔριν στῆσαι, Zwist erregen, Zank anfangen, Od. 16, 292. 19, 11; ὅτου ποτὲ μῆνιν τοσήνδε πράγματος στήσας ἔχεις Soph. O. R. 699. – Von der Zeit, [[ἕβδομος]] ἑστήκει [[μείς]], der siebente Monat hob an, Il. 19, 117, τοῦ μὲν φθί. νοντος μηνός, τοῦ δ' ἱσταμένοιο, wenn der eine Monat endet u. der andere anhebt, Od. 14, 162. 19, 307; vgl. Hes. O. 782; ἔαρος νέον ἱσταμένοιο Od. 19, 519. Im attischen Kalender hießen die ersten zehn Tage des Monats der μὴν ἱστάμενος, während μὴν μεσῶν die zweite, μὴν φθίνων die dritte Dekade umfaßt, Her. 6, 106 u. Folgde. – Bes. auch βοήν, Geschrei erheben, Eur. I. T. 1307 Heracl. 129; [[τίνα]] βοὴν ἵστης δόμοις Aesch. Ch. 872, wie Antiphan. Ath. X, 450 e; ἰαχάν, κραυγήν, Eur. I. A. 1039 Or. 1529; [[τίς]] αὖ παρ' ἄντροις [[θόρυβος]] ἵσταται βοῆς Soph. Phil. 1263, welch Geschrei erhebt sich. – Uebh. machen, μηδ' ὑπερθύμως [[ἄγαν]] θεαὶ βροτῶν στήσητε δύσκηλον χθόνα Aesch. Eum. 789. – Dah. bei Sp. sich hinstellen, sich benehmen, se gerere, ἀδίκως καὶ ἀγεννῶς Pol. 17, 3,2, εὐλαβῶς 18, 16, 4 u. öfter. – 41 [[wägen]], auf die Wage stellen u. die Wagschale zur Ruhe, ins Gleichgewicht kommen lassen, also an 1) sich anschließend, [[abwägen]], χρυσοῦ δὲ στήσας [[δέκα]] τάλαντα Il. 19, 247. 24, 232; [[ἄποινα]], zuwägen, 22, 350; ἔχουσα τρυτάνην ἵστη βόειον δημόν Ar. Vesp. 40; Pax 1215; ἱστᾶσι σταθμῷ Her. 2, 65; εἴ τις ἱσταίη τιθεὶς εἰς πλάστιγγας Plat. Tim. 63 b; ἐὰν ἡδέα πρὸς ἡδέα ἱστῇς, abwägen, wie τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ [[πόῤῥω]] στήσας ἐν τῷ ζυγῷ Prot. 356 b; mit ἀριθμεῖν καὶ μετρεῖν vrbdn, Xen. Cyr. 8, 2,21 Mem. 1, 1,9. – 5) Die intrans. tempp. u. das med. bezeichnen – a) oft nur das wirkliche Bestehen, Vorhandensein, ein verstärktes εἶναι (vgl. 3), ἁλύει ἐπὶ παντὶ τῷ ἐν χρείᾳ ἱσταμένῳ Soph. Phil. 175, Schol. ἐπὶ παντὶ τῷ ἐν χρείᾳ γιγνομένῳ ἀπορεῖ, in Allem was Noth ist; τόδ' ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένας χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ πράγμαθ' ἵστασθαι Soph. Ant. 299, sich zum Schlechten hinzuwenden; ἐν ὡραίῳ ἵσταμαι βίῳ Eur. Phoen. 975, wie auch wir sagen "ich stehe in dem Alter"; ἵν' ἕσταμεν χρείας Soph. O. R. 1429, da wir in solcher Lage uns befinden; φρονῶ δὴ ξυμφορᾶς ἵν' ἕσταμεν Tr. 1135; ποῦ σοι τύχης ἕστηκεν Ai. 102; ähnlich [[ἴσως]] ἡ [[τύχη]] σταίη [[καλῶς]] El. 403; – ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς, es steht, ruht auf der Schneide eines Scheermessers, Il. 10, 173. – b) ein Festgestelltsein, eine feste Haltung gewonnen haben; ἡ ἑστηκυῖα καὶ [[ἔμφρων]] [[ἡλικία]] Plat. Legg. VII, 882 c, wie καθεστώς, das bestehende, feste, sichere; τὰ νῦν ἑστῶτα Soph. Tr. 1261; ähnlich φιλόνεικον κατὰ τὴν Λακωνικὴν ἑστῶτα πολιτείαν Plat. Rep. VIII, 545 a; [[χρεία]] ἑστηκυῖα, καὶ τεταγμένη Pol. 6, 25, 11; λογισμὸς ἑστώς 3, 105, 9, vgl. 9, 12, 7; [[ἔστη]] τῇ διανοίᾳ 21, 9,3; vgl. 1) am Ende.

}}

{{ls

|lstext='''ἵστημι''': Ι. χρόνοι μεταβατικῆς ἐνεργείας, στήνω, ἐνεστ. [[ἵστημι]] (πρβλ. [[ἱστάω]], [[ἱστάνω]]), πρστ. ἵστη Ἰλ. Φ. 313, Εὐρ. Ἱκέτ. 1230, καθίστα Ἰλ. Ι. 202· παρατ. ἵστην, Ἐπικ. ἵστασκε Ὀδ. Τ. 574: ― μέλλ. στήσω, Δωρ. στᾱσῶ Θεόκρ. 5. 54: ― Ἀόρ. α΄ ἔστησα, Ἐπικ. γ΄ πληθ. ἔστᾰσαν ἀντὶ ἔστησαν Ἰλ. Μ. 56 ([[ἔνθα]] τὸ γ΄ πληθ. ὑπερσ. [[ἕστασαν]] πρέπει νὰ διαστέλληται ἀπὸ τοῦ γ΄ πληθ. ἀορ. ἔστασαν, [[αὐτόθι]] 55), Ὀδ. Γ. 182, κτλ., [[ἐντεῦθεν]], παρὰ μεταγεν. ποιηταῖς ἔστᾰσας, ἔστᾰσε Ἀνθ. Π. 9. 714, 718: ― οὕτω καὶ μέσ. ἀόρ. α΄ ἐστησάμην, ἴδε κατωτ. Α. ΙΙΙ. 1 καὶ 2· (ὁπουδήποτε ὁ [[χρόνος]] [[οὗτος]] ἔχει ἀμετάβ. σημασ., διωρθώθη, πρβλ. [[περιίστημι]] Β. 1. 2): ― περὶ τοῦ μεταγεν. πρκμ. ἕστᾰκα, ἴδε ἐν λ. ΙΙ. ἀμετάβ., ἵσταμαι, 1) ἐκ τοῦ ἐνεργ., ὁ ἀόρ. β΄ ἔστην, Ἐπικ. στάσκον Ἰλ. Γ. 217· γ΄ πληθ. ἔστησαν, ἢ συχνότερον παρ’ Ὁμ. ἔσταν, [[στάν]] ᾰ· προστ. στῆθι, Δωρ. [[στᾶθι]] Θεόκρ.· ὑποτακτ. στῶ, Ἐπικ. β΄ καὶ γ΄ ἑνικ. [[στήῃς]], στήῃ (ἀντὶ στῆς, στῆ) Ἰλ. Ε. 598, Ρ. 3 0, α΄ πληθ. [[στέωμεν]] (ὡς δισύλλ. Χ. 231, καὶ [[στείομεν]] ἀντὶ στῶμεν, Ο. 297· εὐκτ. σταῖεν, Ἐπικ. γ΄ πληθ. σταίησαν Γ. 733, ἀπαρ. στῆναι, Ἐπικ. στήμεναι Ρ. 167, Ὀδ. Ε. 414, Δωρ. στᾶμεν Πινδ. Π. 4. 2.· μετοχ. [[στάς]]: ― πρκμ. [[ἕστηκα]]: ὑπερσ. εἱστήκειν Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 925, Ἀριστοφ. Ὄρν. 513, Θουκ., κλ.· Ἰων. γ΄ ἑνικ. ἑστήκεε Ἡρόδ. 7. 152· ― ἀπὸ τοῦ Ὁμήρ. καὶ [[ἐφεξῆς]] οἱ συγκεκομμένοι δυϊκοὶ καὶ πληθ. τύποι τοῦ πρκμ. προτιμῶνται, ἕστᾰτον, ἕστᾰμεν, ἕστᾰτε (ἢ ἐν Ἰλ. Δ. 243, 246, ἕστητε, ἐκτὸς ἂν τοῦτο [[εἶναι]] τοῦ ἀορ. β΄ ἔστητε), [[ἑστᾶσι]], παρ’ Ἡροδ. ἑστέᾱσι,· [[ὡσαύτως]] προστ. ἕστᾰθι· ὑποτακτ. ἑστῶ· εὐκτ. ἑσταίην· ἀπαρ. ἑστάναι, Ἐπικ. [[ἑστάμεν]], ἑστάμεναι, ἑστηκέναι μόνον παρὰ μεταγεν., ὡς Αἰλ.· μετοχ. ἑστώς, (ἑστηκὼς [[εἶναι]] σπάν. παρὰ τοῖς δοκίμοις συγγραφεῦσιν, Ἡρόδ. 2. 126, Πλάτ. Μένων 93D, Νόμ. 802C, Ἄλεξις ἐν «Λέβητι» 4. 16, ἴδε κατωτ. Β. ΙΙ.), θηλ. ἑστῶσα (οὐχὶ ἑστυῖα), οὐδ. ἑστὼς καὶ ἑστός, πρβλ. Δινδ. Ἀριστοφ. Ἱππ. 564· γεν. ἑστῶτος· Ἰων. ἑστεώς, ἑστεός, ῶτος· Ἐπικ. ἑστηὼς Ἡσ. Θ. 747· ὁ Ὅμ. δὲν μεταχειρίζεται τὴν ὀνομαστ. ἀλλὰ γεν. ἑστᾰότος, αἰτ. ἑστᾰότα, ὀνομ. πληθ. ἑστᾰότες, ὡς εἰ ἐκ τοῦ ἑσταώς· ― οὕτω καὶ συγκεκομμ. ὑπερσ., ἑστάτην, ἕστᾰμεν, ἕστᾰτε, ἕστᾰσαν, ἴδε Spilzn. Excurs. εἰς Ἰλ.· ― ὑπάρχει μεταγεν. ἐνεστ. [[ἑστήκω]], σχηματισθεὶς ἐκ τοῦ πρκμ., Ἀνθ. Π. παράρτ. 65. 2) Παθ., ἵσταμαι (περὶ τοῦ [[ἑστήκω]] ἴδε ἐν λ. [[στήκω]])· προστ. ἵστασο Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 449, ἵστω Σοφ. Φιλ. 893, Ἀριστοφ. Ἐκκλ. 737.· παρατ. ἱστάμην: μέλλ. σταθήσομαι Ἀνδοκ. 27. 43, Αἰσχίν. 68. 23· ἀλλὰ στήσομαι Ἰλ. Υ. 90, συχν. παρ’ Ἀττ.· [[ὡσαύτως]] (ἐκ τοῦ πρκμ. [[ἕστηκα]]): γ΄ μέλλ. ἑστήξω καὶ ἑστήξομαι, ἴδε Elmsl. εἰς Ἀριστ. Ἀχ. 597 (590), πρβλ. [[θνήσκω]], τεθνήξω, τεθνήξομαι: ― ἀόρ. ἐστάθην Ὀδ. Ρ. 463, Πίνδ., Ἀττ. (ἐστησάμην, ἀείποτε μεταβ. ἐνεργείας, ἴδε ἀνωτ.): πρκμ. ἔσταμαι (δι-) Πλάτ. Τίμ. 81D, κατεστέαται διάφ. γραφ. Ἡρόδ. 11. 196. (Ἐκ τῆς √ΣΤΑ προέρχονται καὶ αἱ λέξεις, στάσις, στατήρ, σταθμός, σταμίν, στάμνος, στήλη, καὶ μετ’ ἀναδιπλασ. τὸ ἵστημι, (ἀντὶ σίστημι)· οὕτω καὶ ἐκ τοῦ Σανσκρ. stha παράγεται δι’ ἀναδιπλασ. τὸ ti-sthâ-mi· πρβλ. Ζενδ. hi-sta-mi (sto), stha-lam (locus, δηλ. stlocus, Ἀγγλ. stall)· ἐκ τοῦ Λατ. sta παράγονται τὰ sto (stare), si-sto, sta-tus, Sta-tor, sta-tuo, sta-men, sta-bulum, sta-bilis· πρβλ. Γοτθ. sta-nda, sta-ths ([[τόπος]]), Ἀρχ. Σκανδ. sta-dr, Ἀγγλο-Σαξον. ste-de (Ἀγγλ. home-stead)· Σλαυ. sta-ti, Λιθ. sto-ti (stand), Ἀρχ. Ὑψ. Γερμ. stâm, stedi· ― πρβλ. [[ὡσαύτως]] τὰς λέξ. ἱστός, στήμων, stamen, πρὸς τὸ Σανσκρ. stha-vis ([[ὑφάντης]]).) Α. Μεταβ. ἐνεργείας, βάλλω νὰ σταθῇ, στήνω, τοποθετῶ, Ὅμ., κλ.: ― τακτοποιῶ, [[παρατάσσω]] ἀνθρώπους, πεζοὺς δ’ [[ἐξόπισθεν]] στῆσε Ἰλ. Δ. 298, πρβλ. Β. 525, κτλ.· οὕτω παρ’ Ἀττ., στῆσαί τινας τελευταίους Ξεν. Κύρ. 6. 3, 25, κτλ. ΙΙ. [[κάμνω]] τινὰ νὰ σταθῇ, σταματῶ, [[ἀναχαιτίζω]], [[ἐμποδίζω]], λαὸν δὲ στῆσον Ἰλ. Ζ. 433· [[νέας]], ἵππους, ἡμιόνους στῆσαι Ὀδ. Γ. 182, Ἰλ. Ε. 755, Ω. 350· μύλην στῆσαι, σταματῶ τὸν μύλον, Ὀδ. Υ. 111· στῆσεν ἄρ’ (δηλ. ἡμιόνους) Η. 4· στῆσαι δ’ ἐν Ἀμνισῷ αὐτὸν Τ. 188· ἔτι καὶ ἐκ τοιούτων χωρίων ὁ Damm (Λεξικ. σ. 2246) συνεπέρανεν ὅτι ὁ ἀόρ. α΄ κεῖται [[ἐνίοτε]] ἀμεταβ.): ― οὕτω παρ’ Ἀττ. στήσαντες τὴν ἑαυτῶν φάλαγγα, σταματήσαντες αὐτὴν, Ξεν. Κύρ. 7. 1, 5· ῥοῦν στῆσαι Πλάτ. Κρατ. 437Β, κτλ.· καὶ ὃς τὰ ὄμματα ἔστησεν, προσήλωσεν αὐτά, εἶχεν αὐτὰ ἀκίνητα, ἐπὶ τοῦ Σωκράτους εὐθὺς ὅτε ἐξέπνευσεν, ὁ αὐτ. ἐν Φαίδωνι 118· στ. τὸ [[πρόσωπον]], Λατ. componere vultum, Ξεν. Κύρ. 1, 3, 9· στ. τὴν ψυχὴν ἐπὶ τοῖς πράγμασιν Πλάτ. Κρατ. ἔνθ’ ἀνωτ. ΙΙΙ. στήνω, πελέκεας, τοὺς [[κεῖνος]]... ἵστασχ’ [[ἑξείης]], ἵστα, ἔστηνε, Ὀδ. Τ. 474· [[ἔγχος]] μὲν ῥ’ ἔστησε φέρων πρὸς κίονα, ἔφερε καὶ τὸ ἔστησε πρὸς τὸν κίονα, Α. 127, Ρ. 29· φαίνεται δὲ ὅτι τὸ αὐτὸ σημαίνει καὶ τὸ [[ἔγχος]] δ’ ἔστησε ἐν Ἰλ. Ο. 126· ― [[ἵστημι]] ἱστόν, στήνω τὸν «ἀργαλειὸ» (ἴδε ἐν λ. ἱστὸς Ι. καὶ ΙΙ., [[ἔνθα]] φαίνεται ὅτι ἐν γένει ὁ Ὅμ. ἐπὶ τῆς πρώτης ἐννοίας προτιμᾷ, ἱστὸν στήσασθαι, ἐπὶ δὲ τῆς δευτέρας, ἱστὸν στῆσαι) στήσαντο κρατῆρας ἐπιστεφέας οἴνοιο Ὀδ. Β. 431· θεοῖς... κρατῆρα στήσασθαι, εἰς τιμὴν τῶν θεῶν, Ἰλ. Ζ. 528· ― οὕτω καὶ παρὰ τοῖς [[μετέπειτα]], στῆσαί τινα ὀρθόν, στῆσαι ὀρθὰν καρδίαν Πινδ. Π. 3. 95, 170· ὀρθῷ στ. ἐπὶ σφυρῷ ὁ αὐτ. Ι. 7 (6). 19· ἐς ὀρθὸν ἱστ. τινὰ Εὐρ. Ἱκέτ. 1230· ἱστάναι λόγχας, πρὸς μάχην, Σοφ. Ἀντ. 146· ἰδίως [[ἐγείρω]] οἰκοδομάς, ἀγάλματα, ἀνδριάντας, τρόπαια, κτλ.· ἱστ. ἀνδριάντα Ἡρόδ. 2. 110· τροπαῖα Σοφ. Τρ. 1102· οὕτω, στήσασθαι τροπαῖα Ἀριστοφ. Πλ. 453, Ξεν. Ἑλλ. 2. 4, 7· τὰ μακρὰ τείχη Θουκ. 1. 69· - [[ὡσαύτως]] παρ’ Ἀττ., ἱστάναι τινὰ χαλκοῦν, ἐγεῖραί τινι χαλκοῦν ἀνδριάντα, Δημ. 172, 18., 425. 1., 493. 17· ([[οὕτως]] ἐν τῷ πρκμ., [[οὗτος]] ἕστηκε [[λίθινος]] Ἡρόδ. 2. 141)· καὶ ἐν τῇ Παθ. φωνῇ, [[σφυρήλατος]] ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι Πλάτ. Φαῖδρ. 236Β· σταθῆναι [[χαλκοῦς]] Ἀριστ. Ρητ. 3. 9, 9)· ἴδε κατωτ. Β. ΙΙΙ. 1, καὶ πρβλ. [[ἀνάκειμαι]]. 2) [[κάμνω]] τι νὰ ἐγερθῇ, [[ἐγείρω]], [[διεγείρω]], ἀνακινῶ, κονίης... ἱστᾶσιν ὁμίχλην Ἰλ. Ν. 336· ἴστη δὲ μέγα [[κῦμα]] Φ. 313· νεφέλην ἔστησε [[Κρονίων]] Ὀδ. Μ. 405, πρβλ. Ἰλ. Ε. 523· ἐπὶ μάχης, κτλ., φυλόπιδα στήσειν, ἐγερεῖν μάχην, Ὀδ. Λ. 314· ἔριν στήσαντες Π. 292· ([[οὕτως]] ἀμεταβ., [[φύλοπις]] ἕστηκε, ἤρχισε [[συμπλοκή]], Ἰλ. Σ. 172)· [[ὡσαύτως]] κατὰ [[μέσον]] ἀόριστ., στήσασθαι μάχην Ἰλ. Σ. 533, Ὀδ. Ι. 54· πολέμους Ἡρόδ. 7. 9, 2· [[οὕτως]], ἱστάναι βοὴν Αἰσχύλ. Χο. 885· κραυγὴν Εὐρ. Ὁρ. 1529· καὶ ἐν τῷ Παθ., [[θόρυβος]] ἵστασθαι βοῆς, ἐγείρεται, Σοφ. Φιλ. 1263· [[ὡσαύτως]], ἐπὶ ὀργῆς ἢ ἐλπίδος, κ.τ.λ. μῆνιν, ἐλπίδας στῆσαι, κτλ., Erf. εἰς Σοφ. Ο. Τ. 692. 3) θέτω, [[διορίζω]], τινὰ βασιλέα Ἡρόδ. 1. 97· τύραννον Σοφ. Ο. Τ. 940, πρβλ. Ο. Κ. 1041, Ἀντ. 666. - Παθ., ὁ ὑπὸ Δαρείου σταθεὶς [[ὕπαρχος]] Ἡρόδ. 7. 105. 4) [[ὁρίζω]], [[ἱδρύω]], χοροὺς, παννυχίδας ὁ αὐτ. 3. 48 (οὕτω, στήσασθαι νόμους ὁ αὐτ. 2. 25· ἀγῶνα Ὁμ. Ὕμν. εἰς Ἀπόλλ. 150· στῆσαι χορόν, Ὀλυμπιάδα, ἑορτάν Πινδ. Π. 9. 200, Ο. 2. 5., 10 (11), 70· [[κτερίσματα]] Σοφ. Ἠλ. 434· χοροὺς Δημ. 530· 27· καὶ ἐν τῷ Παθ., [[ἀγορή]] ἵσταταί τινι Ἡρόδ. 6. 58. 5) [[ἐπιφέρω]], προξενῶ, ἀμπνοὰν Πινδ. Π. 4. 354· στῆσαι δύσκηλον χθόνα, καταστῆσαι τὴν κατάστασιν αὐτῆς ἀπεγνωσμένην, «δυσθεράπευτον» (Σχόλ.), Αἰσχύλ. Εὐμ. 825· καὶ ἐν τῷ μέσ. ἀορ., Πλάτ. Πολ. 484D, Διον. Ἀλ. 1. 61. IV. θέτω εἰς τὴν πλάστιγγα, [[ζυγίζω]], Ἰλ. Τ. 247., Χ. 350., Ω. 332, Ἀριστοφ. Σφ. 40, Ξεν., κτλ.· ἵστημί τι [[πρός]] τι, [[ζυγίζω]] τι πρὸς ἕτερόν τι, Ἡρόδ. 2. 65· ἀγαθὸς ἱστάναι, [[ἱκανός]], [[ἔμπειρος]] εἰς τὸ ζυγίζειν, Πλάτ. Πρωτ. 356Β τὸ [[ἐγγὺς]] καὶ τὸ [[πόρρω]] στήσας ἐν τῷ ζυγῷ [[αὐτόθι]], πρβλ. Λυσίαν 117. 40· ἐπὶ τὸ ἱστάναι [[ἔρχομαι]], [[καταφεύγω]] εἰς τὸ ζύγισμα, Πλάτ. Εὐθύφρων 7C. - Παθ., ἵστασθαι ἐπὶ ζυγοῦ Ἀρρ. Ἐπίκτ. 1. 29, 15. Β. Ἐν τῇ Παθ. φωνῇ καὶ ἐν τοῖς ἀμεταβ. χρόνοις τῆς ἐνεργ., ἵσταμαι, στέκομαι, [[ἀγχοῦ]] δ’ ἱσταμένη Ἰλ. Β. 172· [[ἀλλά]] μοι ἆσσον στῆθι Ψ. 97· εἴ κέ μευ [[ἄντα]] [[στήῃς]] Ρ. 30· στῆθ’ [[οὕτως]] ἐς μέσσον Ὀδ. Ρ. 447· [[οὕτως]], ἐς [[μέσον]] Ἡρόδ. 3. 130, καὶ Ἀττ.· ἀντίοι ἢ ἐναντίοι ἔσταν Ἰλ: - παροιμ. ἐπὶ κρισίμων περιστάσεων, ἐπὶ ξυροῦ [[ἵσταται]] ἀκμῆς Ἰλ. Κ. 173· - συχν. [[ἁπλῶς]] ἰσχυρότερον τοῦ [[εἶναι]] (ὡς τὸ Ἰταλικὸν stare), ἀργύρεοι σταθμοί ἐν χαλκέῳ [[ἕστασαν]] οὐδῷ, δηλ. ἦσαν, Ὀδ. Η. 89, κτλ.· [[οὕτως]], ἑστάτω ἀντὶ ἕστω, ἀλλ’ ἑστάτω μοι καὶ δὲος τι καίριον Σοφ. Αἴ. 1084· τὰ νῦν ἑστῶτα = τὰ νῦν, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰ μέλλοντα, Σοφ. Τραχ. 1271· ἐμοὶ δ’ [[ἄχος]] ἕστᾱκεν [[αὐτόθι]] 200· παρ’ Ἀττ. [[ὡσαύτως]] μετ’ Ἐπιρρ., διατελῶ ἔν τινι καταστάσει, ἵνα ξυμφορᾶς ἢ χρείας ἕσταμεν, εἰς τί [[σημεῖον]] συμφορᾶς ἢ ἀνάγκης εὑρισκόμεθα, ὁ αὐτ. ἐν Τρ. 1145, Ο. Τ. 1442· ποῦ τύχης ἕστηκεν; ὁ αὐτ. ἐν Αἴ. 102· παρὰ μεταγεν. [[ὡσαύτως]], ἀδίκως, ὀρθῶς, εὐλαβῶς ἵστασθαι, φέρεσθαι ἀδίκως, κτλ., Πολύβ. 17, 3, 2., 33. 12, 3, κτλ.· - βραχυλογικῶς, στῆναι ἐς... Ἡρόδ. 9. 21· στ. ἐς δίκην Εὐρ. Ι. Τ. 962· στ. [[παρά]] τινα Ἰλ. Ω. 169: - [[ὡσαύτως]] (ὡς τὸ ἴζεσθαι, [[καθίζω]]) μετ’ αἰτ. τόπου, τί τοῦτ’ αἰθερίαν ἕστηκε πέτραν Εὐρ. Ἱκέτ. 987· στῆτε τόνδε τρίβον ὁ αὐτ. ἐν Ὀρ. 1251· ἀλλὰ μετὰ συστοίχ. αἰτ., ποίαν μ’ ἀνάστασιν δοκεῖς.. στῆναι; Σοφ. Φιλ. 277. 2) [[κεῖμαι]], εὐρίσκομαι, κατὰ βορέαν Θουκ. 6. 104. ΙΙ. «σταματῶ», ἀλλ’ ἄγε δὴ [[στέωμεν]] Ἰλ. Λ. 348, Ὀδ. Ζ. 241, Κ. 97· ἀντίθετον τῷ [[φεύγω]], Ζ. 199, κτλ.· [[διαμένω]] [[ἀργός]], Ἰλ. Δ. 243· παύομαι, [[λήγω]], [[ἡσυχάζω]], Ε. 485, Κ. 480· ἑστάναι, διατελεῖν ἐν στάσει, ἀντίθετον τῷ κινεῖσθαι, Πλάτ. Θεαίτ. 183D, πρβλ. Πολ. 436D· [[ὡσαύτως]], κατὰ χώρην ἑστάναι Ἡρόδ. 4. 97· ἐπὶ πραγμάτων, οὐ μὴν ἐνταῦθ’ ἕστηκε τὸ [[πρᾶγμα]], ἀλλὰ τὸ [[πρᾶγμα]] δὲν τελειώνει ἐδῶ, Δημ. 547. 24, πρβλ. 141. 3· ἐὰν ἡ [[κοιλία]] στῇ, ἐὰν μείνῃ ἀνέκκριτος, ἐὰν συμβῇ δυσκοιλιότης, Ἀριστ. π. τὰ Ζ, Ἱστ. 7. 12, 1· μετοχ., οὐ στήσεται ἀδικῶν, οὐ παύσεται, Δημ. 134. 4: - ἀπροσ., [[ἵσταται]], σταματᾷ, γίνεται [[στάσις]], Λατ. sistitur, Ἀριστ. Ἀναλυτ. Πρότ. 1. 27, 4, κ. ἀλλ. 2) μεταφ., [[μένω]] [[σταθερός]], Ξεν. Ἑλλ. 5. 2, 23· τῇ διανοίᾳ Πολύβ. 21. 9, 3· κατὰ μετοχ. ἑστηκώς, ἐστερεωμένως, [[εὐσταθής]], [[στερεός]], Ἀριστ. π. Ζ. Γεν. 4. 8, 4. Ἠθ. Ν. 2. 2, 3, Μετὰ τὰ Φυσ. 8. 3, 6· - ἐπὶ ἡλικίας, ἑστηκυῖα [[ἡλικία]], ἡ καθεστηκυῖα, Πλάτ. Νόμ. 802C. III. ἵσταμαι [[ὀρθός]], ὑψοῦμαι, ἵστανται κρημνοὶ Ἰλ. Μ. 55· σηκώνομαι, ὀρθαὶ τρίχες [[ἕσταν]] Ω. 359· [[ἵσταται]] κονίη Β. 151· [[κῦμα]] Φ. 240· ἐπὶ ἵππου, ἵστασθαι [[ὀρθός]], τὸ λεγόμενον «σοῦζα», Ἡρόδ. 5. 111· ἵστασθαι βάθρων, ἀπὸ τῶν βαθμίδων, Σοφ. Ο. Τ. 143· - ἱδρύομαι, ἐγείρομαι, στήνομαι, [[στήλη]] ἥτ’ … ἑστήκῃ Ἰλ. Ρ. 435· ἕστηκε τροπαῖον Αἰσχύλ. Θήβ. 956· [[μνημεῖον]] Ἀριστοφ. Ἱππ. 269, κτλ.· ἴδε ἀνωτ. Α. 111. 1, καὶ πρβλ. [[ἀνάκειμαι]]. 2) [[καθόλου]], ἐγείρομαι, [[ἀρχίζω]], [[νεῖκος]], [[φύλοπις]] [[ἵσταται]] Ἰλ. Ν. 333, Σ. 171· πρβλ. Α. ΙΙΙ. 2. 3) πρὸς δήλωσιν χρόνου, ἔαρος νέον ἱσταμένοιο, κατὰ τὰς πρώτας ἀρχὰς τοῦ ἔαρος, Ὀδ. Τ. 519· ὁ δ’ [[ἕβδομος]] ἑστήκει [[μείς]], ὁ [[ἕβδομος]] μὴν ἤρχισεν, Ἰλ. Τ. 117· τοῦ μὲν φθίνοντος μηνός, τοῦ δ’ ἱσταμένοιο, κατὰ τὸ [[τέλος]] τοῦ ἑνὸς μηνὸς καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ ἄλλου, Ὀδ. Ξ. 162, Τ. 307, πρβλ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 778· [[ἔνθα]], ὡς παρ’ Ὁμ., ὁ μὴν προφανῶς, διαιρεῖται εἰς δύο μέρη, μὴν ἱστάμενος καὶ φθίνων· ἀλλὰ κατὰ τὸ Ἀττ. [[ἡμερολόγιον]] διῃρεῖτο εἰς [[τρεῖς]] δεκάδας, μὴν ἱστάμενος, μεσῶν, φθίνων, πρῶτον παρ’ Ἡροδ. 6. 57, 106, πρβλ. Ἀνδ. 16. 7, Θουκ. 5. 54· - σχεδὸν ἤδη [[μεσημβρία]] [[ἵσταται]] Πλάτ. Φαῖδρ. 242Α. 4) διορίζομαι, στῆναι ἐς [[ἀρχήν]] Ἡρόδ. 3. 80· ἴδε ἀνω:. Α. ΙΙΙ. 3.

}}

{{Autenrieth