3,274,919
edits
καταπίπτω: Difference between revisions
From LSJ
Bailly1_3
(6_13a) |
(Bailly1_3) |
||
| Line 15: | Line 15: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''καταπίπτω''': μέλλ. -πεσοῦμαι, ἀόρ. κατέπεσον, ποιητ. [[κάππεσον]], (ὁ [[μόνος]] [[εὔχρηστος]] παρ’ Ὁμ. [[τύπος]]), Δωρ. κάππετον καὶ [[κάπετον]] Πινδ. Ο. 8. 38, ὃ ἴδε πρκμ. καταπέπτωκα: ἀόρ. α' κατέπτωσα, ἐπὶ μεταβατ. σημασίας, Σύγκελλ. 313C, (ἂν μὴ [[ἀναγνωστέον]] κατέπωσε, ἐκ τοῦ [[καταπίνω]]). Πίπτω [[κάτω]], καππεσέτην Ἰλ. Ε. 560· [[κάππεσον]] ἐν Λήμνῳ Α. 593· κάππεσεν ἐν κονίησι Μ. 23· πρηνὴς ἐπὶ γαίη κάππεσε ΙΙ. 311· πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε Ὀδ. Ε. 374· κτλ.· ἀφ’ ὑψηλοῦ πύργου Ἰλ. Μ. 386, πρβλ. Ἡρόδ. 1, 50· ἀπὸ τῆς κλίμακος Ἀριστοφ. Ὄρν. 840· ἀπ’ ὄνου ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 1273· ἀφ’ ἵππου Ξεν. Οἰκ. 1, 8· ἐς τοὺς ἄνθρακας Εὐρ. Κύκλ. 671· ἐπὶ τῆς γῆς Ξεν. Κύρ. 4.5, 54· καὶ ἐπὶ τὴν γῆν καταπίπτει νεκρὸς Πράξ. 28, 6· κ. πληγεὶς Λυσ. 94, 18· οἰκίαι καταπεπτωκυῖαι Ἀνδοκ. 14.36.- ἐν χρήσει ὡς Παθ. τοῦ [[καταβάλλω]], πρὸς ἡμῶν κάππεσε, [[κάτθανε]] Αἰσχύλ. Ἀγ. 1532. 2) μεταφ., ἐπὶ τῆς ψυχῆς, ὡς τὸ Λατ. concidere, παραὶ ποσὶ κάππεσε [[θυμός]], κατέπεσε τὸ θάρρος αὐτῶν, τὰ ἔχασαν, Ἰλ. Ο. 280, πρβλ. Ἀρχίλ. 14· θυμὸς καταπεσών, λυπούμενος, ἀντίθ. τῷ ἀγαλλόμενος· ἀγενεῖς καὶ καταπεπτωκότες, ἄθυμοι, [[ἄνευ]] φρονήματος, Λιβάν. 4. σ. 172· τοῖς Ἕλλησι κατεπεπτώκει ἐς ἅπαν τὰ φρονήματα Παυσ. 10. 20, 1· κατέδεισε καὶ τὴν ψυχὴν κατέπεσε Ἰωσήπ. Ἰουδ. Ἀρχ. 6. 14, 2· ταῖς ψυχαῖς καὶ τοῖς σώμασιν κ. Θεμίστ. 136Β· καὶ ἡ ψυχὴ καταπίπτει Ξεν. Ἐφέσ. 1, 5· ταῖς γνώμαις καταπεπτωκότες Συνέσ. 117, Β· καὶ [[ἄνευ]] πτώσεως, καταπεσόντες Ἰωσήπ. Ἰουδ. Πόλ. 7. 4, 2. β) κατ. εἰς ἀπιστίαν Πλάτ. Φαίδων 88D· εἰς ἀπορίαν καταντῶ ὁ αὐτ. ἐν Μένωνι 84C· πρὸς τὸ [[χεῖρον]] Ἰωσήπ. Ἰουδ. Ἀρχ. 2. 16, 1. ΙΙ. [[πάσχω]] ἐξ ἐπιληψίας, Λουκ. Τόξ. 24, Φιλόψ. 16. | |lstext='''καταπίπτω''': μέλλ. -πεσοῦμαι, ἀόρ. κατέπεσον, ποιητ. [[κάππεσον]], (ὁ [[μόνος]] [[εὔχρηστος]] παρ’ Ὁμ. [[τύπος]]), Δωρ. κάππετον καὶ [[κάπετον]] Πινδ. Ο. 8. 38, ὃ ἴδε πρκμ. καταπέπτωκα: ἀόρ. α' κατέπτωσα, ἐπὶ μεταβατ. σημασίας, Σύγκελλ. 313C, (ἂν μὴ [[ἀναγνωστέον]] κατέπωσε, ἐκ τοῦ [[καταπίνω]]). Πίπτω [[κάτω]], καππεσέτην Ἰλ. Ε. 560· [[κάππεσον]] ἐν Λήμνῳ Α. 593· κάππεσεν ἐν κονίησι Μ. 23· πρηνὴς ἐπὶ γαίη κάππεσε ΙΙ. 311· πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε Ὀδ. Ε. 374· κτλ.· ἀφ’ ὑψηλοῦ πύργου Ἰλ. Μ. 386, πρβλ. Ἡρόδ. 1, 50· ἀπὸ τῆς κλίμακος Ἀριστοφ. Ὄρν. 840· ἀπ’ ὄνου ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 1273· ἀφ’ ἵππου Ξεν. Οἰκ. 1, 8· ἐς τοὺς ἄνθρακας Εὐρ. Κύκλ. 671· ἐπὶ τῆς γῆς Ξεν. Κύρ. 4.5, 54· καὶ ἐπὶ τὴν γῆν καταπίπτει νεκρὸς Πράξ. 28, 6· κ. πληγεὶς Λυσ. 94, 18· οἰκίαι καταπεπτωκυῖαι Ἀνδοκ. 14.36.- ἐν χρήσει ὡς Παθ. τοῦ [[καταβάλλω]], πρὸς ἡμῶν κάππεσε, [[κάτθανε]] Αἰσχύλ. Ἀγ. 1532. 2) μεταφ., ἐπὶ τῆς ψυχῆς, ὡς τὸ Λατ. concidere, παραὶ ποσὶ κάππεσε [[θυμός]], κατέπεσε τὸ θάρρος αὐτῶν, τὰ ἔχασαν, Ἰλ. Ο. 280, πρβλ. Ἀρχίλ. 14· θυμὸς καταπεσών, λυπούμενος, ἀντίθ. τῷ ἀγαλλόμενος· ἀγενεῖς καὶ καταπεπτωκότες, ἄθυμοι, [[ἄνευ]] φρονήματος, Λιβάν. 4. σ. 172· τοῖς Ἕλλησι κατεπεπτώκει ἐς ἅπαν τὰ φρονήματα Παυσ. 10. 20, 1· κατέδεισε καὶ τὴν ψυχὴν κατέπεσε Ἰωσήπ. Ἰουδ. Ἀρχ. 6. 14, 2· ταῖς ψυχαῖς καὶ τοῖς σώμασιν κ. Θεμίστ. 136Β· καὶ ἡ ψυχὴ καταπίπτει Ξεν. Ἐφέσ. 1, 5· ταῖς γνώμαις καταπεπτωκότες Συνέσ. 117, Β· καὶ [[ἄνευ]] πτώσεως, καταπεσόντες Ἰωσήπ. Ἰουδ. Πόλ. 7. 4, 2. β) κατ. εἰς ἀπιστίαν Πλάτ. Φαίδων 88D· εἰς ἀπορίαν καταντῶ ὁ αὐτ. ἐν Μένωνι 84C· πρὸς τὸ [[χεῖρον]] Ἰωσήπ. Ἰουδ. Ἀρχ. 2. 16, 1. ΙΙ. [[πάσχω]] ἐξ ἐπιληψίας, Λουκ. Τόξ. 24, Φιλόψ. 16. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=<i>f.</i> καταπεσοῦμαι;<br />tomber : πρηνὴς ἁλὶ κάππεσε <i>poét.</i> OD il se jeta dans la mer ; <i>fig.</i><br /><b>1</b> tomber (dans un défaut, dans le malheur, <i>etc.) avec</i> [[εἰς]] et l’acc.;<br /><b>2</b> <i>abs.</i> se laisser abattre, être abattu : πᾶσιν παραὶ ποσὶ κάππεσε [[θυμός]] IL leur courage à tous tomba à leurs pieds, <i>càd</i> s’amollit;<br /><b>3</b> tomber malade.<br />'''Étymologie:''' [[κατά]], [[πίπτω]]. | |||
}} | }} | ||
