Φαίακες

French (Bailly abrégé)

ων (οἱ) :
les Phéaciens, peuple myth. de l’île de Σχερία.
Étymologie: DELG φαιός.

Greek Monolingual

οι, NMA
βλ. Φαίαξ.

Russian (Dvoretsky)

Φαίᾱκες: эп. Φαίηκες οἱ (dat. Φαίηξιν и Φαιήκεσσι) феаки (народ, населявший о-в Σχερία) Hom. etc.

Wikipedia EL

Στην ελληνική μυθολογία οι Φαίακες (Φαίηκες στην ιωνική διάλεκτο, π.χ. στον Όμηρο, Φαίαξ ή Φαίηξ στον ενικό αριθμό) ήταν ένας λαός γνωστός ιδιαίτερα από τον Όμηρο για τη ναυτοσύνη του («ναυσικλυτοί»). Οι Φαίακες ήταν οι αγαπημένοι των θεών και φίλοι των ανθρώπων. Αναφέρεται ότι αρχικώς κατοικούσαν στην απομακρυσμένη Υπέρεια, στα πέρατα του κόσμου. Ως συγγενείς των θεών, αποκαλούνταν «αγχίθεοι», όπως οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες. Μια εποχή που βασιλιάς τους ήταν ο Ναυσίθοος, οι Φαίακες εκδιώχθηκαν από την Υπέρεια από τους Κύκλωπες και μετοίκησαν σε ένα νησί, τη Σχερία, που αποκλήθηκε από αυτούς και «Νήσος των Φαιάκων», ενώ από τους περισσότερους ταυτίζεται με τη σημερινή Κέρκυρα (κάποιοι πάντως έχουν υποστηρίξει ότι ήταν η Ίσκια της Ιταλίας ή η Κρήτη). Εκεί έχτισαν πόλη και ναούς με βασιλιά τους τον Αλκίνοο, τον γιο του Ναυσιθόου.

Οι Φαίακες διακρίνονταν για τη φιλοξενία τους, όπως την περιγράφει ο Όμηρος μετά τη διάσωση του Οδυσσέα από τη Ναυσικά στη «Νήσο των Φαιάκων». Ο βασιλιάς τους εμφανίζεται να κυβερνά ως πρόεδρος ενός συμβουλίου αποτελούμενου από 12 άλλους άρχοντες, ως ίσος προς εκείνους και όχι ως μέλος μιας ανώτερης τάξεως [1]. Οι Φαίακες ήταν ειρηνικός λαός που αποστρεφόταν τον πόλεμο, εργατικοί και εύθυμοι, αγαπούσαν το καλό φαγητό, τα λουτρά, τον έρωτα, τα τραγούδια και τον χορό. «Η εντολή αυτών είναι να παραπέμπωσιν ακινδύνως εις την πατρίδα των πάντας τους προς αυτούς πλέοντας», πράγμα το οποίο κατόρθωναν με τα θαυμαστά πλοία τους. Τα πλοία αυτά δεν είχαν κουπιά, ούτε πηδάλιο και διέτρεχαν τη θάλασσα σαν να ήταν φτερωτά (Οδύσσεια, η 34-35), προικισμένα με αυτό το χαρακτηριστικό από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ είχαν νου και μυαλό ανθρώπινο: «Γιατί δεν έχουν τα γοργά καράβια των Φαιάκων / σαν τ' άλλα τα πλεούμενα τιμόνια ή κυβερνήτες, / μον' βρίσκουν έτσι μόνα τους τη σκέψη των ανθρώπων / και ξέρουν όλων τα χωριά, τα καρπερά χωράφια, / και γοργοτάξιδα περνούν της θάλασσας τα πλάτια, / κρυμμένα μες στην καταχνιά και στην πυκνή θολούρα / κι ούτε φοβούνται να χαθούν, μήτε κακό να πάθουν.» [2]

Wikipedia FR

Dans la mythologie grecque, les Phéaciens (en grec ancien οἱ Φαίακες / hoi Phaíakes, de φαιός / phaiós, « gris ») sont un peuple de marins, décrits par Homère (aux chants VI, VII, VIII et XIII de l’Odyssée.)

L'épisode le plus fameux concernant les Phéaciens raconte comment ils déposèrent Ulysse à Ithaque ; à son réveil, celui-ci trouva à ses côtés les trésors des Phéaciens. Poséidon punit ces derniers en pétrifiant leur vaisseau sur le chemin du retour.

Wikipedia ES

Los feacios (griego Φαίακες, latín Phaeaces) son un pueblo mítico de la Isla de Esqueria (Σχερίη or Σχερία, en griego), probablemente la actual Corfú o bien la isla de Creta.

Este pueblo es parte esencial en la Odisea por haber acogido a Ulises poco antes de su regreso a Ítaca. De hecho, la estancia de Ulises en la tierra de los feacios ocupa una gran parte de la Odisea,1​ pues durante esa estancia el autor del poema inserta el relato de las desventuras anteriores de Ulises.2​

Tras partir en una balsa de la isla de Calipso, Odiseo naufraga en una nueva isla y es encontrado por Nausícaa que lo lleva ante su padre el rey Alcínoo. Éste lo recogerá, oirá su historia y le ayudará a regresar a su patria poniendo a su disposición un barco con toda su tripulación.

Poseidón, molesto por la ayuda prestada a Ulises, pide castigo a Zeus quien, en el viaje de regreso, convierte la nave de los feacios en una inmensa roca frente al puerto.

Wikipedia IT

I Feaci (in greco Φαίακες Phàiakes) sono un popolo di navigatori della mitologia greca, abitanti della terra di Scheria, di cultura diversa e, per alcuni aspetti, contrapposta a quella dei Greci.