χυμεία
ὅσον ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἐφεωρᾶτο τῆς νήσου → as much of the island as was in view from the temple
English (LSJ)
ἡ, the
A art of alloying metals, alchemy, Zos.Alch. ap. Syncell.p.24 Dindorf (written χημεία, but khumia in the Syriac version, Diels Antike Technik p.109), Olymp.Alch.p.94 B. (χυμεία), Joann.Antioch.Fr.15.3 (FHGivp.548 (χημ-), and so Suid. s.v. δέρας, but (χειμ-) in Anon.Incred.3 cod.), Fr.165 (FHGivp.601, χημία cod.P, χημεία Suid. s.v. Διοκλητιανός (vv. ll. χειμεία, μοιχεία), Id. s.v. χημεία (v.l. χειμ-)). (Named from its supposed inventor χύμης (v.l. χημ- χειμ-) acc. to Zos.Alch. l.c., cf. eund.pp.169,172B. (χυμ-), Olymp.Alch.p.84B. (χημ-); more prob. from χύμα, cf. Diels l.c.)
German (Pape)
[Seite 1384] ἡ, = χύμευσις, Sp.
Greek (Liddell-Scott)
χῡμεία: χῡμευτής, χῡμευτικός, ἴδε χημεία ἐν τέλ.
