collocutio
Οὐκ ἔστι σιγᾶν αἰσχρόν, ἀλλ' εἰκῆ λαλεῖν → Silere non est turpe, sed frustra loqui → nicht Schweigen schändet, sondern Schwätzen auf gut Glück
Latin > English (Lewis & Short)
collŏcūtĭo: (conl-), ōnis, f. colloquor,
I a (familiar or private) conversation, conference (very rare): hominum, Cic. Tusc. 1, 13, 30; id. Att. 12, 1, 2: venire cum aliquo in collocutionem, Auct. Her. 1, 15, 25.—In plur.: familiarissimae cum aliquo, Cic. Phil. 11, 2, 5: in sermonibus collocutionibusque aliquid videre, id. Fam. 1, 9, 4.
Latin > French (Gaffiot 2016)
collŏcūtiō¹⁶ (conl-), ōnis, f. (colloquor), entretien : Cic. Att. 12, 1, 2 ; Phil. 11, 5 ; venire in conlocutionem cum aliquo Her. 1, 25, entrer en pourparlers avec qqn.
Latin > German (Georges)
collocūtio, ōnis, f. (colloquor), die Besprechung = die Unterredung, das Geplauder, absol., Cic. ad Att. 12, 1, 2. Augustin. serm. 23, 8: collocutio hominum aut consessus, Cic. Tusc. 1, 30: venire cum hostium ducibus in collocutionem, Cornif. rhet. 1, 25. – Plur., nostri sermones collocutionesque, Cic. ep. 1, 9, 4: collocutiones familiarissimae cum alqo, Cic. Phil. 11, 5.
