προσκρούω
καὶ παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες → they are bold beyond their strength, venturesome beyond their better judgment, and sanguine in the face of dangers
English (LSJ)
A knock against, τὴν κεφαλὴν παρά τι Ant.Lib.8.7. II intr., strike against, collide with, πυρί Pl.Ti.43c, cf. Epicur. Ep.2p.38U., Nat.2.3; πρός τι Zen.3.29: abs., stumble, fall, D.18.254: metaph. of failure or defeat, μικρὰ προσκρούσας Plu.Sull.11, cf. Luc.17. III metaph., have a collision with another, give offence, τὸ π. καὶ φιλονικεῖν περί τινος D.5.25, cf. 21.61: c. acc. cogn., ἂ προσέκρουον Id.19.205; π. τισί Plu.Them.20, Fab.26, POxy.531.10 (ii A.D.). 2 take offence at, be angry with, τινι D.24.6; ἀλλήλοις Din.1.99, Arist.Pol.1263a18; προσκρούσας τι τούτῳ Aeschin.1.110, cf. D.33.7; φιλοσοφίᾳ Plu.Cat.Ma.23: abs., Pl.Phd.89e; τῶν φίλων οἱ προσκεκρουκότες Arist.EN1166a6.
German (Pape)
[Seite 770] (s. κρούω), anstoßen, insbes. – a) Einem aufstoßen, auf ihn stoßen, ihm zufällig begegnen, τινί, hineingerathen, ὅτε πυρὶ προσκρούσειε Plat. Tim. 43 c. – b) bei Einem anstoßen, ihn beleidigen, ihm verfeindet werden, wie προσκόπτω; θαμὰ προσκρούων μισεῖ πάντας, Plat. Phaed. 90 e; ἀνθρώπῳ, Dem. 24, 6, der auch τὴν ἀπὸ τῆς εἰρήνης ἡσυχίαν dem τὸ προσκρούειν entgegstzt, 5, 25; προσκέκρουκεν ἐμοί, 21, 206; Sp., Luc. Demon. 11.
