αμφιμυκώμαι

Πενία δ' ἄτιμον καὶ τὸν εὐγενῆ ποιεῖ → Pauper inhonorus, genere sit clarus licet → Die Armut nimmt selbst dem, der edel ist, die Ehr'

Menander, Monostichoi, 455

Greek Monolingual

ἀμφιμυκῶμαι (-άομαι) (Α)
1. (για βόδια) τριγυρνώ μουγκρίζοντας
2. (για πράγματα) αντηχώ, αχολογώ.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀμφι- + μυκῶμαι].