πολιοῦχος

English (LSJ)

(A), ον, Ep. πολιήοχος, Dor. -άοχος (v. infr.), Lacon.</gram> πολιᾶχος </gramGrp>IG5(1).213.3 (Sparta, v B.C.); cf. πολισσοῦχος:(ἔχω A):—

   A protecting a city, ὦ π. κράτος E.Rh.821 (lyr., codd., sed v. infr.); π. ἀρετά Isyll.16; but mostly as epith. of the guardian deity of a city, Ἀθηναίη π. in Chios, Hdt.1.160 (also in Attica, BCH50.529 (Marathon, ii A.D.)); Παλλὰς π., at Athens, Ar.Eq.581 (lyr.); Ἀθάνα π. Id.Nu.602 (lyr.), cf. Av.827; Παλλὰς πολιάοχος Pi.O.5.10; π. θεοί A. Th.312 (lyr.); δαίμονες ib.822 (lyr.); Ζεὺς π. Pl.Lg.921c; Ἀρτέμιδος πολιηόχου A.R.1.312; π. Ἀλεξανδρείας, title of Diocletian, OGI718.2 (Alexandria, iv A.D.): πολίοχος (elsewh. known as pr. n. Πολίοχος) shd. be read in E.Rh.166,821.
πολιοῦχος (B), ον, (πολιός)

   A greyhaired, PLond.1821.325.