τοπίτης

English (LSJ)

[ῑ], ου, ὁ,

   A of or belonging to a place, St.Byz. s.v. Αγρός, al.

Greek (Liddell-Scott)

τοπίτης: [ῑ], -ου, ὁ, ὁ ἀνήκων εἴς τινα τόπον ἢ ἐξ αὐτοῦ προερχόμενος, Στέφ. Βυζ.

Greek Monolingual

ὁ, Α
αυτός που ανήκει σε έναν τόπο ή που προέρχεται από αυτόν.
[ΕΤΥΜΟΛ. < τόπος + κατάλ. -ίτης (πρβλ. πολ-ίτης)].