ἀμφισβητητικός

English (LSJ)

ή, όν, A fond of disputing, disputatious, contentious, οἱ περὶ λόγους ἀ. Pl.Plt. 306a:—ἡ -κή (sc. τέχνη) art of disputing, Sph.226a; τὸ -κόν argumentation, ib.225b.

German (Pape)

[Seite 144] streitsüchtig, Plat. Polit. 306 a; ἡ -κή, die Kunst zu streiten, zu disputiren, Soph. 226 a.

Greek (Liddell-Scott)

ἀμφισβητητικός: -ή, -όν, ἐριστικός, φιλόνεικος, περί τι Πλάτ. Πολιτ. 306Α: - ἡ -κὴ (ἐνν. τέχνη) ἡ τέχνη τοῦ ἀμφισβητεῖν, ὁ αὐτ. Σοφ. 226Α· τὸ -κόν, τὸ ἀμφισβήτημα, αὐτόθι 225Α.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
propre à la controverse.
Étymologie: ἀμφισβητέω.

Spanish (DGE)

-ή, -όν
1 discutidor οἱ περὶ λόγων ἀ. Pl.Plt.306a, cf. Sph.232d.
2 subst. ἡ ἀ. arte de la discusión Pl.Sph.226a, τὸ ἀ. controversia Pl.Sph.225b.

Greek Monolingual

-ή, -ό (Α ἀμφισβητητικός, -όν) ἀμφισβήτητος
1. ο ικανός να αμφισβητεί, ασκημένος στον αντίλογο
2. αυτός που του αρέσει να αμφισβητεί, εριστικός, φιλόνικος
3. (το θηλυκό ως ουσιαστικό) η αμφισβητητική
η τέχνη της αμφισβήτησης
4. (το ουδέτερο ως ουσιαστικό) το αμφισβητητικόν
η επιχειρηματολογία.

Russian (Dvoretsky)

ἀμφισβητητικός: склонный спорить, охотник до споров Plat.