ον, gen. ονος, = λωβήεις (outrageous), in acc. sg., λωβήμονα κῆρα Nic. Al. 536 (v.l. λωβήτορα).
λωβήμων, -ον (Α)λωβήεις.[ΕΤΥΜΟΛ. < λώβη «κακομεταχείριση, προσβολή» + κατάλ. -ήμων (πρβλ. αιδ-ήμων, ελε-ήμων)].