ψοφοδεής

English (LSJ)

ές, (δέος)

   A frightened at every noise, shy, timid, esp. of animals, Plu.Cam.27; [ἵπποι] ψ. καὶ εὐπτόητοι Id.2.642a; of men, Pl.Phdr.257d, D.H.11.22, cf. PGrenf.2.7 (a). 2 (iii B. C.); name of a play of Menander: τὸ ἐν τῇ πολιτείᾳ ψ. timidity, Plu.Nic.2. Adv. -εῶς Id.2.47b, Luc.Pr. Im.7,28, Herod.Med. ap. Orib.10.11.2, Jul.ad Ath.277c.

German (Pape)

[Seite 1401] ές, bei jedem Geräusch erschreckend, scheu, furchtsam, Plat. Phaedr. 257 d u. Sp., wie Plut. Fab. 27; bes. von Thieren gebr., aber auch von Menschen, Mein. Men. p. 183; vgl. Plut. philos. cum princ. 1.

Greek (Liddell-Scott)

ψοφοδεής: -ές, γεν. έος, (δέος) ὁ καὶ ἐκ τοῦ ἐλαχίστου ψόφου τρομάζων, εἰς ἄκρον δειλός, ὁ εὔκολα τρομάζων, «φοβιτσιάρης», μάλιστα ἐπὶ ζῴων, Πλουτ. Φάβ. 27· [ἵπποι] ψ. καὶ εὐπτόητοι ὁ αὐτ. 2. 642Β· ὡσαύτως καὶ ἐπὶ ἀνθρώπων, Πλάτ. Φαῖδρ. 257D. Διον. Ἁλ. 11. 22· ὄνομα δράματός τινος τοῦ Μενάνδρου, ἴδε Meineke σελ. 183 κἑξ.· ― τὸ ψοφοδεές, δειλία, Πλουτ. Νικ. 2. ― Ἐπίρρ. -εῶς, ὁ αὐτ. 2. 47Β, Λουκ. ὑπὲρ τῶν Εἰκόνων 7, καὶ 28. ― Καθ’ Ἡσύχ.: «ψοφοδεής· δειλός, κενόφοβος, ὁ καὶ τοὺς ψόφους καὶ τὰ ἐλάχιστα φοβούμενος».

French (Bailly abrégé)

ής, ές :
qui craint le moindre bruit, craintif, peureux ; τὸ ψοφοδεές PLUT esprit timoré.
Étymologie: ψόφος, δέος.