indutus

Latin > English (Lewis & Short)

indūtus: a, um, Part., from induo.
indūtus: ūs, m. induo,
I a putting on (very rare; only indutui and indutibus in use): prius dein quae indutui, tum amictui quae sunt tangam, Varr. L. L. 5, § 131 Müll.; Symm. Ep. 3, 10; Varr. L. L. 10, § 27 Müll.: vestis, quam indutui gerebat, Tac. A. 16, 4: habebat indutui ad corpus tunicam interulam, App. Flor. n. 9, p. 346; id. Mag. p. 310, 23.—Concr., apparel, raiment: indutibus imperatoriae majestatis ornatus, Amm. 30, 7, 4; 24, 2, 5.