imperitia

Latin > English (Lewis & Short)

impĕrītĭa: (inp-), ae, f. imperitus,
I inexperience, ignorance, awkwardness (mostly post-Aug.; not in Cic. or Cæs.): Jugurtha, cognita vanitate atque imperitia legati, subdolus ejus augere amentiam, Sall. J. 38, 1; cf. id. ib. 85, 45: plurimum Marius imperitia hostium confirmatus, id. ib. 99, 1; cf.: pugnam imperitia poscere, Tac. A. 13, 36: juvenum, id. ib. 13, 42: imperitia et rusticitas afferunt interim frigus, Quint. 6, 1, 37: contra Circium serere, imperitia existimatur, Plin. 17, 2, 2, § 21: rerum atque verborum imperitia, Gell. N. A. praef. § 12: nimia, Gai. Inst. 2, 109.—In plur.: grammatico insolentiarum et imperitiarum pleno, id. 7, 17 in lemm.