imperitia
Μακάριος, ὅστις οὐσίαν καὶ νοῦν ἔχει → Felix, qui mentem cum divitiis possidet → Glückselig, wer Vermögen und Vernunft besitzt
Latin > English
imperitia imperitiae N F :: inexperience, ignorance
Latin > English (Lewis & Short)
impĕrītĭa: (inp-), ae, f. imperitus,
I inexperience, ignorance, awkwardness (mostly post-Aug.; not in Cic. or Cæs.): Jugurtha, cognita vanitate atque imperitia legati, subdolus ejus augere amentiam, Sall. J. 38, 1; cf. id. ib. 85, 45: plurimum Marius imperitia hostium confirmatus, id. ib. 99, 1; cf.: pugnam imperitia poscere, Tac. A. 13, 36: juvenum, id. ib. 13, 42: imperitia et rusticitas afferunt interim frigus, Quint. 6, 1, 37: contra Circium serere, imperitia existimatur, Plin. 17, 2, 2, § 21: rerum atque verborum imperitia, Gell. N. A. praef. § 12: nimia, Gai. Inst. 2, 109.—In plur.: grammatico insolentiarum et imperitiarum pleno, id. 7, 17 in lemm.
Latin > French (Gaffiot 2016)
impĕrītĭa,¹³ æ, f. (imperitus), manque de connaissance, ignorance, inexpérience : Sall. J. 38, 1, etc. ; Tac. Ann. 13, 36.
Latin > German (Georges)
imperītia, ae, f. (imperitus), die Unerfahrenheit, Unwissenheit, Ungeschicklichkeit, Unkunde, absol., Sall. u.a.: m. subj. Genet., legati, hostium, Sall.: iuvenum, Tac.: m. obj. Genet., rerum, Sen.: verborum, Gell.: inveniendi quid quaeque res exigat, Sen. – Plur., grammaticus insolentiarum et imperitiarum plenus, Gell. 6 (7), 17 lemm.
