confirmatio

Revision as of 06:42, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_2)

Latin > English (Lewis & Short)

confirmātĭo: ōnis, f. confirmo,
I a securing, establishing, confirming (in good prose, but only in trop. signif.; most freq. in Cic., Caes., and Quint.). *
I In gen.: perpetuae libertatis, Cic. Fam. 12, 8, 1.—
II Esp.
   A A confirming, fortifying, quieting of a wavering, fearful mind; encouragement, consolation: animi, Caes. B. C. 1, 21; Cic. Fam. 6, 6, 1: Ciceronis, id. Att. 14, 13, 4: neque enim confirmatione nostrā egebat virtus tua, id. Fam. 6, 3, 1.—
   B A confirming, verifying of a fact, assertion, etc.: perfugae, Caes. B. G. 3, 18; Cic. Inv. 1, 30, 48; Quint. 2, 17, 12.—Hence,
   2    In rhet., an adducing of proofs, Cic. Inv. 1, 24, 34; id. Part. Or. 8, 27; Quint. 4, 3, 1; 4, 4, 1; 4, 2, 79; 5, 14, 6 Spald. al.

Latin > French (Gaffiot 2016)

cōnfirmātĭō,¹⁴ ōnis, f. (confirmo),
1 action de consolider, d’étayer : ad confirmationem perpetuæ libertatis Cic. Fam. 12, 8, 1, pour assurer à jamais la liberté
2 action d’affermir, de redresser, d’encourager : confirmatione animi Cæs. C. 1, 21, 1, par des encouragements ; neque confirmatione nostra egebat virtus tua Cic. Fam. 6, 3, 1, et ton courage n’avait pas besoin d’être raffermi par nous
3 affirmation : confirmatio perfugæ Cæs. G. 3, 18, 6, les affirmations du transfuge
4 [rhét.] confirmation [partie du discours] : Cic. Part. 27 ; Quint. 4, 4, 9.