haesitatio

Latin > English (Lewis & Short)

haesĭtātĭo: ōnis, f. id.,
I a hesitating (rare but good prose).
I Of speech, a stammering: qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum! Cic. de Or. 2, 50, 202: deformis, Quint. 11, 2, 48.—
II Mental uncertainty, irresolution, perplexity, embarrassment, hesitation (rare but class.): si facile inveneris quid dicas, noli ignoscere haesitationi meae, Cic. Fam. 3, 12, 2: non mediocris haesitatio est, hinc justitiae proposita imagine, inde pietatis, Quint. 12, 1, 40; 11, 2, 48: haesitationem attulit tempus et locus, Tac. H. 1, 39; Sen. Vit. Beat. 8, 5; Plin. Ep. 6, 27, 1.

hæsĭtātĭō,¹³ ōnis, f. (hæsito), hésitation, incertitude : Cic. Fam. 3, 12, 2 || embarras de langue, bégaiement : Cic. de Or. 2, 202.