ἐναπόδεικτος

Greek (Liddell-Scott)

ἐναπόδεικτος: -ον, ἀποδεδειγμένος, φανερός, ἐναργής, Ἀθαν. τ. 1. μέρ. 2, σ. 922Β.

Spanish (DGE)

-ον
1 explícito αἱ ἐναπόδεικτοι τοῦ Δεσπότου φωναί Ath.Al.M.26.1093B, cf. 1097A.
2 adv. -ως claramente, de modo evidente o incontrovertible, PMasp.151.180, PLond.1708.135 (ambos VI d.C.).