obirascor

Latin > English (Lewis & Short)

ŏb-īrascor: īrātus, 3,
I v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.; but cf. obiratio): obirascens fortunae animus, Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.—Hence, ŏbīrātus, a, um, P. a., angered, angry: fortunae obirati, Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ŏbīrāscor,¹³ īrātus sum, īrāscī, intr., s’irriter contre [avec dat.] : Sen. Tranq. 2, 11 || s’irriter : Apul. Apol. 3 || v. obiratus.

Latin > German (Georges)

ob-īrāscor, īrātus, īrāscī, auf jmd. einen Ingrimm bekommen, ingrimmig werden, m. Dat., fortunae, Liv. u. Sen.: cessantibus, Apul.: oro quaesoque non obirascaris mihi, Claud. Mam. – absol., Apul. apol. 3. – Oft Partiz. obīrātus, a, um, ingrimmig, mit Dat., fortunae, Liv.: potentibus, Sen.: ambitio obirata rebus parum sibi cedentibus, Sen.