ἀστραπὴ
ἀνιαρῶς τε φέρει τὴν τελευτὴν, καίτοι γε τὸν πρόσθεν χρόνον διαχλευάζων τοὺς μορμολυττομένους τὸν θάνατον, καὶ πρᾴως ἐπιτωθάζων → he bears death with grief, although in a former time he criticized, and mildly derided, those that were fearing death
Greek (Liddell-Scott)
ἀστραπὴ: [ᾰ], ἡ = ἀστεροπή, στεροπή, λάμψις ἀστραπῆς, ἀστραπή, βροντὴ καὶ ἀστραπὴ Ἡρόδ. 3.86, κτλ· βροντὴ δ’ ἐρράγη δι’ ἀστραπῆς Σοφ. Ἀποσπ. 507· ὡσαύτως παρὰ Πλάτ. ἐν Τίμ. 68Α, καὶ Κρατ. 409C, καὶ παρ’ Ἀριστ. Μετεωρ. 2. 9, 7, κ. ἀλλ.· συχνάκις κατὰ πληθ., τὰς ἀστραπάς τε καὶ κεραυνίους βολὰς Αἰσχύλ. Θήβ. 430· ὧ τᾶν πυρφόρων ἀστραπᾶν κράτη νέμων (τὸ τᾶν παρενετέθη ὑπὸ τοῦ Ἑρμάννου, ἐνεκρίθη δὲ καὶ ὑπὸ τοῦ Jebb) Σοφ. Ο. Τ. 201· ἴδε διαφ. γρ. ἐν τῇ Ἐκδ. τοῦ Jebb. 2) ἐπὶ λαμπάδος, λαμπραῖσιν ἀσταπαῖσι λαμπάδων σθένει Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 383· ἐπὶ λύχνου, ἔσται φωτεινὸν ὅλον (τὸ σῶμά σου) ὡς ὅταν ὁ λύχνος τῇ ἀστραπῇ φωτίζῃ σε Εὐαγγ. κ. Λουκ. ια΄, 36. 3) μεταφ., ἀστραπήν τιν’ ὁμμάτων Σοφ. Ἀποσπ. 421· βλέπων ἀστραπὰς Ἀριστοφ. Ἀχ. 566, ἴδε βλέπω ΙΙ· τὸν τρόπον μὲν οἶσθά μου… τύπτειν κεραυνὸς [εἰμί], ἐκτυφλοῦν τιν' ἀστραπὴ Ἀντιφάν. ἐν «Προγόνοις» 1. 4.
