ἐπέοικε

Greek (Liddell-Scott)

ἐπέοικε: ἁρμόζει, «ταιριάζει», μετὰ δοτ. προσώπου, ὅστις οἳ τ’ ἐπέοικε, «ὅστις ἄξιος αὐτοῦ ἐστι» (Θ. Γαζῆς), Ἰλ. Ι. 392:- ἀλλαχοῦ ἀπροσώπως, μετὰ δοτ. προσώπ. καὶ ἀπαρ., σφῶϊν μέν τ’ ἐπέοικε… ἑστάμεν, πρέπει, ἁρμόζει, Ἰλ. Δ. 341˙ νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικε ἀρηϊκταμένῳ… κεῖσθαι, «τῷ δέ γε νέῳ πάντα καθήκει πολέμῳ ἀναιρεθέντι» (Θ. Γαζῆς), Ἰλ. Χ. 71, πρβλ. Πινδ. Ν. 7. 140:- μετ’ αἰτ. προσ. καὶ ἀπαρ., λαοὺς δ’ οὐκ ἐπέοικε… ταῦτ’ ἐπαγείρειν Ἰλ. Α. 126˙ ὅντ’ ἐπέοικε βουλὰς βουλεύειν Κ. 146:- μετ’ ἀπαρ. μόνον, ἀποδώσομαι ὅσσ’ ἐπέοικε ἀποδόσθαι Ἰλ. Ω. 595· οὔτ’ οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ’ ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα μὴ δεηθῆναι, (ἐκτὸς ἂν ἀντὶ τοῦ ἀντιάσαντα ἀναγνώσωμεν ἀντιάασθαι, πρβλ. Ἰλ. Ω. 62), Ὀδ. Ζ. 193: - μετοχ. πληθ. ἐπεικότα, κατάλληλα, ἁρμόζοντα, τινι Αἰσχύλ. Χο. 669. (Ἁπανταχοῦ τῆς Ἰλιάδος πρὸ τοῦ ἐπέοικε ὑπάρχει ἔκθλιψις, πλὴν ἐν Α. 126· καὶ ἐπειδὴ τὸ τελευταῖον φωνῆεν τῆς προθ. ἐπὶ δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ πάθῃ ἔκθλιψιν πρὸ τοῦ ἔοικε, ὅπερ κατ’ ἀρχὰς εἶχεν ὡς πρῶτον γράμμα σύμφωνον (ἴδε τὴν λέξιν), ὁ Ahrens (ἐν Zeitsch. f. Alt. 1836, σ. 818) προτείνει νὰ ἀπαλειφθῇ ὅλως δι’ ὅλου ὁ τύπος οὗτος ἐκ τοῦ Ὁμήρου καὶ νὰ ἀναγνώσωμεν, οἵ τε ἔοικε, μέν τε ἔοικε, πάντα ἔοικε, οὐχὶ ἔοικε, κτλ.).