dedoceo

Latin > English (Lewis & Short)

dē-dŏcĕo: ēre,
I v. a., to cause one to unlearn something, to unteach, teach the opposite of (rare, but class.).
   (a)    With double acc.: aliquem geometriam, Cic. Fin. 1, 6, 20: regnorum gaudia temet, Stat. Th. 2, 409.—*
   (b)    With acc. pers. and inf.: (virtus) populum falsis Dedocet uti Vocibus, Hor. Od. 2, 2, 20.—
   (g)    Pass.: cum aut docendus is est aut dedocendus, Cic. de Or. 2, 17, 72: cum a Zenone fortis esse didicisset, a dolore dedoctus est, id. Tusc. 2, 25, 60. In the gerund absol.: onus dedocendi gravius quam docendi, Quint. 2, 3, 2: ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur, id. Fin. 1, 16, 51.