stultitia

Latin > English (Lewis & Short)

stultĭtĭa: ae, f. stultus,
I folly, foolishness, simplicity, silliness, fatuity, etc.: delirationem incredibilem! Non enim omnis error stultitia dicenda est, Cic. Div. 2, 43, 90: stultitia atque insipientia, Plaut. Mil. 3, 3, 5: inscitiae meae et stultitiae ignoscas, id. ib. 2, 6, 62: utrum stultitiā facere ego hunc an malitiā Dicam, Ter. Phorm. 4, 3, 54: stultitiā ac temeritate vestrā Galliam prosternere, Caes. B. C. 7, 77: stultitia loquax, Cic. de Or. 3, 35, 142: num tibi aut stultitia accessit aut superat superbia? Plaut. Am. 2, 2, 77: stultitia atque arrogantia, Hirt. B. G. 8, prooem. § 3: stultitia est, ei te esse tristem, Plaut. Cas. 2, 4, 4; 3, 3, 1; id. Ep. 3, 3, 50; id. Stich. 1, 2, 82 al.; cf.: esse enim stultitiam nolle sumere, etc., Cic. N. D. 3, 34, 84: est proprium stultitiae aliorum vitia cernere, oblivisci suorum, etc., id. Tusc. 3, 30, 73: hujus istius facti stultitiam alia jam superior stultitia defendit, id. Rab. Post. 9, 24: stultitiae peccatum, id. de Or. 1, 37, 124 sq.: stultitiamque meum crimen debere vocari, Ov. Tr. 3, 6, 35: meae Stultitiam patiuntur opes, extravagance, Hor. Ep. 1, 18, 29.—Esp. of folly, weakness, etc., in love: supplicatum venio ob stultitiam meam, Plaut. Aul. 4, 10, 22: stultitiae adulescentiae ejus ignoscas, id. Most. 5, 2, 35; id. Trin. 2, 4, 106; Ter. Heaut. 5, 2, 8.—Plur.: hominum ineptias ac stultitias, quae devorandae nobis sunt, non ferebat, Cic. Brut. 67, 236.