nutus

Latin > English (Lewis & Short)

nūtus: ūs, m. nuo, ĕre (of abnuo, etc.); cf. nuto,
I a nodding, a nod.
I Lit.: Scipio nutu finire disceptationem potuisset, Liv. 34, 62: nutu tremefecit Olympum, Verg. A. 9, 106: digitisque saepe est nutuque locutus, Ov. Tr. 2, 453: signaque dat nutu, id. F. 1, 418: nutus conferre loquaces, Tib. 1, 2, 21: digiti, i.e. a beckoning, Tert. adv. Herm. 27: membrorum, Plin. 6, 30, 35, § 188: uno meo nutu jugulari utrumque vestrum posse, Suet. Calig. 32: nutibus oculorum, winks, Vulg. Isa. 3, 16.—
   B Transf., a downward tendency or motion, gravity: terrena suopte nutu et suo pondere in terram ferri, Cic. Tusc. 1, 17, 40: terra suā vi nutuque tenetur, id. de Or. 3, 45, 178; so in plur., id. N. D. 2, 39, 98.—
II Trop., command, will, pleasure: ad eorum arbitrium et nutum totos se fingunt, Cic. Or. 8, 24: jura omnia praetoris nutu atque arbitrio meretriculae gubernari, id. Verr. 2, 5, 13, § 34: ad alicujus voluntatem nutumque convertere, id. Fam. 3, 10, 10: omnia deorum nutu atque potestate administrari, id. Cat. 3, 9, 21: auctoritate nutuque iegum domitas habere libidines, id. de Or. 1, 43, 194: paratum esse ad nutum, id. Phil. 7, 6, 18: ad nutum praesto esse, id. Verr. 2, 1, 31, § 78: respirare contra nutum dicionemque alicujus, id. Quint. 30, 94: alterius sub nutu degitur aetas, Lucr. 4, 1122: saevae nutu Junonis eunt res, Verg. A. 7, 592.

Latin > French (Gaffiot 2016)

nūtŭs,¹⁰ ūs, m. (nuo),
1 signe de tête, signe : Liv. 34, 62 ; 39, 5 ; Virg. En. 9, 106 || mouvement : Plin. 6, 188
2 tendance des corps], mouvement de gravitation : Cic. Tusc. 1, 40 ; Nat. 2, 98
3 [fig.] signe manifestant la volonté, commandement, volonté : Cic. Or. 24 ; Fam. 3, 10, 10 ; Lucr. 4, 1122 ; ad nutum Cic. Verr. 2, 1, 78 ; Phil. 7, 18, au moindre signe.