praecipitatus

Μία χελιδὼν ἔαρ οὐ ποιεῖ → One swallow does not a summer make

Aristotle, Nicomachean Ethics, 1098a18

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) præcĭpĭtātus, a, um, part. de præcipito.
(2) præcĭpĭtātŭs, ūs, m., action de précipiter : Varro Men. 75.

praecipitātus, Abl. ū, m. (praecipito), das plötzliche Herabstürzen, rivus praecipitatu deorsum rapitur, *Varro sat. Men. 75 B. (vgl. praecipitatim).