οὖν: Difference between revisions

|lstext='''οὖν''': Ἰων. καὶ Δωρ. ὦν, Ἐπίρρ., βεβαίως, λοιπόν, ἀείποτε ἐν σχέσει πρὸς τὰ προηγούμενα [[εἴτε]] ἐπιβεβαιοῦν [[εἴτε]] συνεχίζον [[εἴτε]] ἐξάγον [[συμπέρασμα]] ἐξ αὐτῶν· παρ’ Ὁμ. μόνον ἐν συνδυασμῷ μετὰ τοῦ γάρ, [[οὔτε]] ἢ [[μήτε]], ὡς, ἐπεί, καὶ [[οὐδέποτε]] μετὰ σημασίας καθαρῶς συμπερασματικῆς. 1) πράγματι, [[τέλος]] πάντων, ἐν χρήσει ὡς τὸ [[γοῦν]], [[ὅπως]] θέσῃ [[τέλος]] εἰς ὑπόθεσιν δυσάρεστον ἢ περίπλοκον, οὔτ’ οὖν ἀγγελίῃς ἔτι πείθομαι ..., [[οὔτε]] θεοπροπίης [[ἐμπάζομαι]] Ὀδ. Α. 414· εἰ δ’ οὖν τις ἀκτὶς ἡλίου νιν ἱστορεῖ ... ζῶντα Αἰσχύλ. Ἀγ. 676, πρβλ. 1042· ἐλέχθησαν λόγοι ἄπιστοι μὲν ἐνίοισι Ἑλλήνων, ἐλέχθησαν δ’ ὦν, ἀλλὰ πράγματι ἐλέχθησαν, Ἡρόδ. 3. 80, πρβλ. 4. 5., 6. 82· Θηβαῖοι μὲν [[ταῦτα]] λέγουσι ..., Πλαταιῆς δ’ οὐχ ὁμολογοῦσι .., ἐκ δ’ οὖν τῆς γῆς ἀνεχώρησαν, [[τέλος]] πάντων ὑπέστρεψαν ἐκ τῆς ..., Θουκ. 2. 5, πρβλ. 1. 63, Πλάτ. Πρωτ. 315Ε· ἀπόδοσιν λεπτὴν μὲν..., μόνην δ’ οὖν ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 699Β - οὕτω τὸ δ’ οὖν μετὰ παρένθεσιν· εἰ δή τις ὑμῶν [[οὕτως]] ἔχει, - οὐκ ἀξιῶ μὲν γὰρ ἔγωγε, - εἰ δ’ οὖν, ἀλλ’ εἰ [[οὕτως]] ἔχει τῷ ὄντι, Πλάτ. Ἀπολ. 34D, πρβλ. Ἡρόδ. 6. 76, Θουκ. 1. 3. [[οὕτως]], ἀλλ’ οὖν ... γε, ἀλλὰ [[τέλος]] πάντων, Σοφ. Ἀντ. 84, κτλ.· ἐν ἀποδόσει μετὰ τὸ εἰ ἢ ἐάν, εἰ καὶ σμικρή, ἀλλ’ ὦν ἴση γε ἡ [[χάρις]] ... Ἡρόδ. 3. 140, πρβλ. 9. 48, πρβλ. Εὐρ. Φοιν. 498, Πλάτ. Φαίδων 91Β, κτλ.· - γὰρ οὖν, βεβαίως, ἐννοεῖται, Ὀδ. Β. 123, Ἰλ. Β. 350, Λ. 754, κτλ.· - οὔτ’ οὖν ..., [[οὔτε]] ..., [[οὔτε]] βέβαια ..., [[οὔτε]]…· [[οὔτε]] ..., οὔτ’ οὖν ...· καθ’ ὅσον ἡ πρώτη ἢ ἡ δευτέρα [[πρότασις]] πρόκειται νὰ ἐξενεχθῇ μετ’ ἐμφάσεως, πρβλ. Ἰλ. Ρ. 20, Ὀδ. Β. 200, πρὸς Ὀδ. Λ. 498 κἑξ., Ἡρόδ. 9. 26, Σοφ. Ο. Τ. 90, 270, κτλ.· - [[οὕτως]], εἰ …, εἴτ’ οὖν ..., ἐάν ..., ἢ ἐὰν τῷ ὄντι ..., Εὐρ. Ἄλκ. 140· εἴτ’ οὖν, [[εἴτε]] μὴ γενήσεται, [[εἴτε]] θὰ γίνῃ [[ὄντως]] [[εἴτε]] ὄχι, ὁ αὐτ. ἐν [[Ἡρακλ]]. 149, πρβλ. Αἰσχύλ. Ἀγ. 491, Σοφ. Ἠλ. 560· [[ξεῖνος]] αἴτ’ ὦν [[ἀστός]], δηλ., [[αἴτε]] [[ξεῖνος]] αἴτ’ ὦν [[ἀστός]], Πινδ. Π. 4. 138· καὶ διπλοῦν, [[εἴτε]] οὖν ἀληθὲς εἴτ’ οὖν [[ψεῦδος]] Πλάτ. Ἀπολογ. 34Ε, πρβλ. Αἰσχύλ. Χο. 684· οὕτω καὶ ἐν παρενθετικαῖς ἀναφορικαῖς προτάσεσιν, ἢ σῖγ’ ἀτίμως, [[ὥσπερ]] οὖν ἀπώλετο πατὴρ, ἀκριβῶς ὡς, [[αὐτόθι]] 96, πρβλ. 888, Εὐρ. Ἱππ. 1307· εἰ δ’ ἔστιν, [[ὥσπερ]] οὖν ἔστι, [[θεός]], ἐὰν [[εἶναι]], καθὼς [[ὄντως]] [[εἶναι]] [[θεός]], Πλάτ. Φαῖδρ. 242Ε· [[οὗτος]] μὲν οἴεταί τι εἰδέναι οὐκ εἰδώς, ἐγὼ δέ, [[ὥσπερ]] οὖν οὐκ [[οἶδα]], οὐδὲ [[οἴομαι]] ὁ αὐτ. ἐν Ἀπολ. 21D· - περὶ τοῦ γὰρ οὖν ἴδε γὰρ Α. IV. 5· περὶ τοῦ μὲν οὖν, ἴδε μὲν Β. ΙΙ. 2. 2) προστίθεται εἰς ἀορίστους ἀντων. ὡς τὸ Λατ. cunque, [[ὅστις]], ὁστισοῦν, ὁστισδηποτε· [[ὅπως]], ὁπωσοῦν, ὁπωσδήποτε· [[ἄλλος]] ὁστισοῦν, [[ἕτερος]], [[ὅστις]] καὶ ἂν [[εἶναι]], [[οὕτως]], ὁποιοσοῦν, ὁποιοστισοῦν, ὁποσοσοῦν, ὁπωσδηποτοῦν, [[ὁπητιοῦν]], ὁποθενοῦν, κλ., ἴδε τὰς λέξ., καὶ Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 373. ΙΙ. συνεχίζει διήγησιν, οἱ δ’ [[ἐπεὶ]] οὖν [[ἤγερθεν]], οὕτω λοιπὸν ὅτε Ἰλ. Α. 57· τὸ δ’ ὡς οὖν ἐνόησεν Γ. 21, πρβλ. 154, κτλ.· [[ἐνίοτε]] [[ὅμως]] [[εἶναι]] δύσκολον νὰ ἑρμηνευθῇ καταλλήλως, ἀλλ’ [[ἐπεὶ]] οὖν.., Ὀδ. Ξ. 467., Ρ. 226· καὶ ἡγουμένου ἀναφορικοῦ, αἵ τ’ [[ἐπεὶ]] οὖν..., Ἰλ. Δ. 244, πρβλ. Ο. 363· - παρ’ Ἡροδ. καὶ Ἀττικ. τὸ μὲν οὖν [[εἶναι]] [[λίαν]] κοινὸν ἐπὶ ταύτης τῆς ἐννοίας, ὡς πρῶτον ἐν Ὀδ. Ν. 122· οὕτω δ’ οὖν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 33, Σοφ. Αἴ. 114, Ο.Τ. 310· - οὖν [[εἶναι]] [[ὡσαύτως]] ἐν χρήσει κατὰ τὴν ἐπανάληψιν τῆς διηγήσεως μετὰ παρεμπιπτουσαν παρένθεσιν ἢ μακρὰν ἀπόδοσιν, λοιπόν..., ὦ Λακεδαιμόνιοι, χρήσαντος τοῦ θεοῦ..., ὑμέας γὰρ [[πυνθάνομαι]] προεστάναι.., - ὑμέας ὦν... προσκαλέομαι..., Ἡρόδ. 1. 69, πρβλ. 4. 75, Θουκ. 2. 16, Πλάτ. Ἀπολ. 29C, Συμπ. 201D, κλ.· ὁ Ἡρόδ. μεταχειρίζεται οὕτω τὸ ὦν μετὰ βραχεῖαν ἀπόδοσιν, 1. 144, κλ.· [[πολλάκις]] παρεισάγει αὐτὸ μεταξὺ τῆς προθέσεως καὶ τοῦ ῥήματ. αὐτῆς (ἀλλὰ μόνον, ὡς φαίνεται, ἐπὶ διηγήσεως μετὰ τοῦ ἀορ.), ἐπεὰν δὲ [[ταῦτα]] ποιήσωσι, ἀπ’ ὦν ἔδωκαν 2. 87, πρβλ. 88· μετὰ μετοχ., οἱ δὲ φέροντες ἐς τὴν ἀγορήν, ἀπ’ ὦν ἔδοντο [[αὐτόθι]] 39· κατευξάμενοι, κοιλίην μὲν πᾶσαν... ἐξ ὦν ἔδοντο [[αὐτόθι]] 39· κατευξάμενοι, κοιλίην μὲν πᾶσαν.. ἐξ ὦν εἷλον [[αὐτόθι]] 40, πρβλ. 47· κατ’ ὦν κόψαι 172· - ἡ [[τμῆσις]] αὕτη [[εἶναι]] [[σπανία]] παρ’ Ἀττ., [[ὥστε]] γε καὐτόν σε κατ’ οὖν ἔβαλεν Ἀριστοφάν. Βάτρ. 1047· ἀλλ’ ἀπαντᾷ παρὰ μεταγεν., Δωριεὺς παρ’ Ἀθην. 413Α, Θεόκρ. 5. 69, Ἀνθολ. Π. 12. 226. ΙΙΙ. Συλλογιστικὸς ἢ [[συμπερασματικός]], λοιπόν, ἄρα, Λατ. igitur, [[λίαν]] κοινὸν ἀπὸ τοῦ Ἡροδ. καὶ [[ἐφεξῆς]]· - οὕτω, καὶ σὺ οὖν, καὶ σὺ λοιπόν, Ξεν. Κύρ. 4. 1, 20· καὶ γὰρ οὖν ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 1. 9, 8· πρβλ. οὐ γὰρ οὖν, τοιγαροῦν· - ἐπιτεταμ., δὴ οὖν Πλάτ. Συμπ. 191C, κτλ.· οὖν δὴ Σοφ. Αἴ. 873, Πλάτ. Πολ. 340Ε, κτλ.· - [[οὕτως]] ἐπὶ ἐρωτήσεων, τίς οὖν ὁ λύσων σ’ ἐστίν; Αἰσχύλ. Πρ. 771, πρβλ. Σοφ. Τρ. 1191, Ἀριστοφ. Πλ. 906, 909, Πλάτ. Φαίδων 57Α, κτλ.· ἆρ’ οὖν δή; ὁ αὐτ. ἐν Θεαιτ. 146Α· - [[ἐνίοτε]] τὸ [[συμπέρασμα]] μετὰ τοῦ οὖν προηγεῖται τοῦ ἐξ οὗ συμπεραίνεται, Σοφ. Ο. Κ. 980, 981.