τοιοῦτος: Difference between revisions

|lstext='''τοιοῦτος''': -αύτη, οῦτο Ἀττ. ὡσαύτος -οῦτον, [[ὅπερ]] [[εἶναι]] ὁ Ἐπικ. [[τύπος]] (οὔ μοι τοιοῦτον ἐν στήθεσσι φίλον κῆρ Ὀδ. Η. 309., Ν. 330), καὶ φαίνεται ὅτι ἐπικρατεῖ παρ’ Ἡροδ., ἐν ᾧ εὑρίσκομεν τοιοῦτο ἐν Αἰσχύλ. Πρ. 801, Ἀγ. 315, Ἀριστοφάν. Βατρ. 1399, Πλ. 361, Θουκ. 7. 86· ― ἰσχυρότερος [[τύπος]] τοῦ [[τοῖος]], ἔχων τὴν αὐτὴν σχέσιν πρὸς τὸ [[τοιόσδε]], οἵαν τὸ [[οὗτος]] πρὸς τὸ ὅδε, παρ’ Ὁμήρ. ἧττον σύνηθες τοῦ [[τοῖος]], ἀλλὰ παρ’ Ἀττ. ὁ συνηθέστατος τῶν τριῶν τύπων· ὡς δεικτικὸν τοῦ οἷος, [[οἷον]] ἐν Ὀδ. Δ. 269, Πλάτ. Συμπ. 199D, κλπ.· τοῦ [[ὅσος]], Ἰλ. Φ. 428· τοῦ ὅς, Σοφ. Ἀντ. 691, Θουκ. 1. 21, Ξεν., κλπ.· σπανιώτερον ὡς δεικτικὸν ἡγούμενον συνδέσμου, [[οἷον]] τοῦ [[ὥστε]], Αἰσχύλ. Ἀγ. 1075, Πλάτ. Συμπ. 175D· ― [[ὡσαύτως]] [[συχν]]. ἀπολ., Πινδ. Ο. 6. 24, Ἡρόδ., κλπ.· [[πολλάκις]] δὲ μετὰ ἐπιτακτικῆς ἐννοίας, τόσον [[μέγας]], τόσον [[εὐγενής]], τόσον κακός, κτλ., Ἰλ. Η. 242, καὶ Ἀττ.· τοιοῦτον... ἐστὶ τό... τέλειον ἄνδρα [[εἶναι]], τόσον μέγα [[πρᾶγμα]] [[εἶναι]] τὸ νά..., Πλάτ. Ἱππ. Μείζ. 281Β· [[τοιοῦτος]] ὤν, τόσον [[ἄθλιος]], [[ἐλεεινός]], Σοφοκλ. Αἴ. 1298, πρβλ. Φιλ. 1049· ἐμπίπτειν εἰς τοιοῦτον οὖ..., εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ἐν ᾗ..., Πλάτ. Γοργ. 511C· ― μετὰ γενικ., [[τοιοῦτος]] Ἀχαιῶν, [[τοιοῦτος]] ἀνὴρ μεταξὺ τῶν Ἀχαιῶν, Ἰλ. Ρ. 643· ― [[συχνάκις]] συνάπτεται μετὰ τοῦ [[τοσοῦτος]], Θουκ. 5. 63, Ξεν., κλπ.· μετὰ τοῦ [[οὗτος]], Πλάτ. Πολ. 461Ε, Ξεν., κλπ.· ― τοιοῦτός ἐστι ἢ γίγνεται εἴς ἢ [[περί]] τινα, [[οὕτως]] [[εἶναι]] διατεθειμένος [[πρός]] τινα, Ξεν. Κύρ. 5. 2, 27, Ἰσοκρ. 4D· μετὰ δοτικ., τοιοῦτός τινι, ἔν τινι πράγματι, Σοφ. Φιλ. 1271· ― ἐπιτεταμ., τ. [[ἕτερος]], «[[ἄλλος]] τέτοιος», Ἡρόδ. 1, 207., 3. 47· ἄλλους τοσούτους ὁ αὐτ. 7. 50, 2· [[οὕτως]] ἐν τῷ οὐδ., ἕτερον τοιοῦτον, ἕτερα τοιαῦτα ὁ αὐτ. 1, 120., 2. 5· ― μετὰ τοῦ ἄρθρου, οἱ τοιοῦτοι Αἰσχύλ. Πρ. 962. Χο. 291, Σοφ.· τὰ τ. Πινδ. Ο. 9. 60 ὀνόματι ὁ [[τοιοῦτος]] ἐμὲ προσαγορεύων Ἀντιφῶν 146. 8. 2) ἡ [[ἔννοια]] γίνεται ἔτι [[μᾶλλον]] ἀόριστ. ἐν τῷ τοιοῦτός τις ἤ τις [[τοιοῦτος]], Πινδ. Ο. 6. 25, Θουκ. 1. 132, κλπ.· τοιαῦτ’ ἄττα Πλάτ. Πολ. 386Α· ἐν τοιάυτῃ περιπτώσει [[πολλάκις]] δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ δι’ ἐπιρρήματος, ἡ [[διάρριψις]] τοιαύτη τις ἐγένετο, οὕτω πως ἐγένετο, Ξενοφ. Ἀνάβ. 5. 8, 7· ἐγένετο ἡ διακομιδὴ τοιαύτη τις Πολύβ. 3. 45, 6. 3) τοῦ τοιούτου, τοῦ τοιούτου δηλ. νόμου, τῆς τοιαύτης διαγωγῆς, Θουκ. 1, 76 ἐν τῷ τοιούτῳ, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁ αὐτ. 3. 81, κλπ.· (ἀλλ’ [[ὡσαύτως]], ἐν τῷ τ., ἐν τοιούτῳ τόπῳ, ἐν τοιαύτῃ θέσει, Ξεν. Ἀγησ. 6, 7· ἐν τ. τῆς οἰκίας ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 4, 1)· [[ὡσαύτως]], ἐν τ. [[εἶναι]] τοῦ κινδύνου, ἐν τοιαύτῃ καταστάσει, ἐν τοιούτῳ σημείῳ κινδύνου, ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 1. 7, 5. 4) ἐν [[πεζῇ]] διηγήσει τὸ τοιαῦτα [[κυρίως]] ἀναφέρεται εἰς τὰ προηγούμενα, τοιαῦτα μὲν δὴ [[ταῦτα]] Αἰσχύλ. Πρ. 500· καὶ [[ταῦτα]] μὲν τ. Σοφ. Ἠλ. 691, πρβλ. Ξεν. Ἀν. 2. 5, 12, κλπ.· πρβλ. [[τοιόσδε]] ἐν τέλ. ― Προηγουμένης ἐρωτήσεως τὸ τοιαῦτα βεβαιοῖ ὡς τὸ [[ταῦτα]] (ἴδε [[οὗτος]] VIII), ἀκριβῶς οὕτω, βεβαίως οὕτω, Εὐρ. Ἑκ. 776, Ἠλ. 945. 5) τοιαῦτα, ἀπολ., ὡς τὸ Λατιν. et sic poiro, τὰ πλοῖα, τὰ τοιαῦτα, πλοῖα καὶ τὰ ὅμοια, Δημ. 96. 10. 6) τοιαῦτα ὡς ἐπίρρ., κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον, Σοφ. Ο. Τ. 1327· τὸ ὁμαλὸν ἐπίρρ. τοιούτως μόνον παρὰ τοῖς Ἐκκλ. καὶ τοῖς Γραμμ.· [[διότι]] ἐν Ἀντιφῶντι 143. 7· ἐπεί τοι [[οὕτως]], [[εἶναι]] ἡ ὀρθὴ γραφή. ― Πρβλ. [[τοσοῦτος]]. ([[τοιοῦτος]] δὲν [[εἶναι]] σύνθετον ἐκ τοῦ [[τοῖος]], [[οὗτος]], ἀλλ’ ἐκτεταμένος [[τύπος]] τοῦ [[τοῖος]], ὡς τὸ [[τοσοῦτος]], τηλικοῦτος, τῶν [[τόσος]], [[τηλίκος]]· ἴδε [[οὗτος]] Γ.) [τοῐ-[[συχν]]. παρ’ Ἀττ. ποιηταῖς, [[οἷον]] Αἰσχύλ. Ἀγ. 593, Εὐμ. 194, 197, 424, Ἀριστοφ. Βάτρ. 1399, κλπ.· πρβλ. [[τοιόσδε]] ἐν τέλ.].