vocatus
Ἰσχυρὸν ὄχλος ἐστίν, οὐκ ἔχει δὲ νοῦν → Plebs nempe res est valida, sed mentis carens → Des Volkes Masse hat zwar Macht, doch fehlt Vernunft
Latin > English
vocatus vocatus N M :: peremptory or urgent call
Latin > English (Lewis & Short)
vŏcātus: ūs, m. voco,
I a calling, calling upon, summoning, invocation (only abl. in prose).
I In gen.: et ille et senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, Cic. de Or. 3, 1, 2: o numquam frustrata vocatus Hasta meos, my call, my invocation, Verg. A. 12, 95.—
II In partic., an invitation to dinner, etc.: misit qui diceret, cenaturum apud Caesarem vocatu ipsius, Suet Calig. 39.
Latin > French (Gaffiot 2016)
(1) vŏcātus, a, um, part. de voco.
(2) vŏcātŭs,¹⁵ ūs, m.,
1 convocation : alicujus vocātu Cic. de Or. 3, 2, sur la convocation de qqn
2 appel, invocation : pl., Virg. En. 12, 95 || invitation à dîner : Suet. Cal. 39.
Latin > German (Georges)
vocātus, ūs, m. (voco), I) das Rufen, der Ruf, die Aufforderung, Plur., vocatus mei, Verg. Aen. 12, 95. – II) (nur Abl. vocatu) die Ladung, Einladung, a) zur Senatssitzung, Cic. de or. 3, 2. – b) die Einladung zur Tafel, Suet. Cal. 39, 2.
Latin > Chinese
vocatus, us. m. :: 呼。請。呼號。Coenavi apud Caesarem vocatu ipsius 吾至塞撒肋前赴席爲其親口所請。
