διαζεύγνυμι

English (LSJ)

   A part, separate, διὰ γὰρ ζευγνῦσ' ἡμᾶς πατρίων μελάθρων μητρὸς κατάραι E.El.1323 (anap.), cf. Charito8.16; λίθους ἀλλήλων Lib.Or.30.38; open sluices, PPetr. 3p.121 (iii B.C.); take to pieces, σκάφη Polyaen.3.11.3; dissolve, θάνατος δ. γάμον Ph.2.311; disjoin, distinguish, τί τινος ib.298, al.:—but more freq. Pass., to be disjoined, parted, τινός from one, Aeschin.2.179; ἀπό τινος X.An.4.2.10: abs., ὅπως αἱ πρότερον συνήθειαι διαζευχθῶσιν Arist.Pol.1319b26; to be divorced, Pl.Lg.784b; διεζευγμένον (sc. ἀξίωμα) disjunctive proposition, Chrysipp.Stoic.2.5,71, etc. (with ἀξίωμα in full, Gell.16.8.12); λῆμμα Gal.Nat.Fac.2.7.    2 τὸ διεζ. σύστημα the disjunct scale, in which two tetrachords were so combined that the first note of one was a tone lower than the last note of the other, opp. συνημμένον, Cleonid.Harm.10; νήτη διεζευγμένων Euc.Sect.Can.15; [τετράχορδον] διεζευγμένων Plu.2.1029b.    3 Math., διεζευγμένη μεσότης, ἀναλογία, discrete mean, proportion, Nicom.Ar.2.21.    4 Medic., reckon periods exclusively, opp. συνάπτεσθαι, Gal.9.901.

German (Pape)

[Seite 577] (s. ζεύγνυμι), auseinander spannen, trennen, τί τινος, z. B. ἀδελφοὶ διαζυγέντες ἐμοῦ, Aesch. 2, 179; Sp.; διεζεῦχθαι ἀπὸ τῶν ἄλλων Xen. An. 4, 2, 10. – Med., von der Ehe, διαζεύγνυσθαι, sich scheiden, Plat. Legg. VI, 784 b.

French (Bailly abrégé)

disjoindre, désunir;
Moy. διαζεύγνυμαι se séparer, divorcer.
Étymologie: διά, ζεύγνυμι.