μνηστήρ

English (LSJ)

Dor. μναστ-, ῆρος, ὁ, Ep. dat. pl. μνηστήρεσσι,

   A wooer, suitor, freq. in Od. of the suitors of Penelope, 1.91, al., cf. Pi.P.9.106, Th.1.9, S.Tr. 9, 15: c. gen., παιδὸς τῆς ἐμῆς μ. Hdt.6.130; γάμων μ. A.Pr.740: metaph., μ. ἀγώνων, πολέμου, στεφάνων, Pi.P.12.24,N.1.16,Fr.19; καλοῖς ἔργοις ὧν μνηστῆρα τὸν κίνδυνον εἶναι J.AJ17.6.2.    II Μναστήρ, ὁ, a month at Messene, IG5(1).1447 (iii/ii B. C.).