ἀλλόγλωσσος

English (LSJ)

ον,

   A using a strange tongue, Hdt.2.154, SIG1.4 (Abu Simbel, vi B. C.), IG12(3).328.20 (Thera, iii B. C.), LXX Ba.4.15.

German (Pape)

[Seite 103] eine andere Sprache redend, Her. 2, 154 u. Sp.

Greek (Liddell-Scott)

ἀλλόγλωσσος: -ον, ὁ χρώμενος ξένῃ γλώσσῃ, Ἡρόδ. 2. 154, Συλλ. Ἐπιγρ. 5126.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui parle une autre langue.
Étymologie: ἄλλος, γλῶσσα.