osor
Ἤθη πονηρὰ τὴν φύσιν διαστρέφει → Bonae indolis venena sunt mores mali → Verdorbne Sitten sind verderblich der Natur
Latin > English (Lewis & Short)
ōsor: (ossor, Plaut. l. l. infra), ōris, m. odi,
I a hater (ante- and post-class.): uxoris suae ossor, Plaut. As. 5, 2, 9 Fleck. (Ussing, osor): hominum, App. de Deo Socr. p. 48, 15; Pacat. Pan. Th. 20, 5; Aus. Ep. 4, 24: mulierum, Plaut. Poen. prol. 74; cf.: osorem dixerunt, qui aliquem odisset, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.
Latin > French (Gaffiot 2016)
ōsŏr,¹⁶ ōris, m. (odi), celui qui hait : Pl. As. 859 ; Pœn. 74 ; Apul. Socr. 12.
Latin > German (Georges)
ōsor, ōris, m. (odi), der Hasser (vgl. Isid. orig. 10, 197. Paul. ex Fest. 196, 5), uxoris. Plaut. asin. 859: mulierum, Plaut. Poen. prol. 74: sanguinis humani, Auson. epist. 4, 24: regii nominis, Pacat. pan. 20, 5: suos osores vel detractores, Augustin. de civ. dei 5, 19. p. 229, 18 D.2: Ggstz., osores et amatores quorundam hominum deos fingere, Apul. de deo Socr. 12: osor quoque nec amicus virtutum sit necesse est, Apul. de Plat. 2, 22.
