τλήμων

English (LSJ)

Dor. τλάμων [ᾱ], ονος, ὁ, h(: voc.

   A τλῆμον A.Pr.614, but ἰὼ τλάμων S.Aj.893 (lyr.); τλήμων ἀνήρ (ἄνερ codd.) E.Andr.348, cf. Hipp.554 (lyr.): (Τλάω):—poet. Adj., used by X. and Aret. (v. infr.):    I patient, steadfast, stout-hearted, ὁ τλήμων Ὀδυσεύς Il.10.231,498 (to whom a τλήμων θυμός is ascribed, 5.670); θαρσαλέοι καὶ τ. 21.430; ψυχὴν καὶ θυμὸν τλήμονα παρθέμενος Tyrt.12.18; τλάμονι ψυχᾷ Pi.P.1.48; τλήμονες, οἷον ἀγῶνα . . τελέσαντες . . ψυχὰς . . ὠλέσατ' Ath.Mitt.57.142 (Athens, v. B.C.); τλήμων οὖσ' ἀπ' εὐτόλμου φρενός A. Ag.1302; of patients, Aret.CD1.4; τ. ἐς παιδείην Id.SD2.6: Sup. -εστάτη E.Heracl.570.    2 in bad sense, overbold, reckless, Thgn. 196; τλάμονι καὶ πανούργῳ χειρί A.Ch.384 (lyr.); τλημονεστάτη γυνή S.El.439, cf. 275, A.Ch.596 (lyr.); τλάμονι θυμῷ E.Med.865 (lyr.).    II wretched, miserable, of persons, A.Pr.614, S.Ph.161 (anap.), Ar.Pax723, X.An.3.1.29, Mem.2.1.30: c. gen., ὦ τλάμων ὑμεναίων E.Hipp.554 (lyr.); θανάτου τλήμων Ar.Th.1072 (anap.).    2 of conditions, acts, words, etc., τλήμονες φυγαί, τύχαι, E.Hipp.1177, HF921 (lyr.); τλημονέστατος λόγος Id.Hec.562; ὁδὸς τλημονεστάτη, -τέρα, Id.Med.1067,1068: sts. also, as we use wretched, in a disparaging sense, τ. γαστρὸς ἔριθον h.Merc.296; οἶνος Call.Epigr.62.    III Adv. τλημόνως patiently, A.Ch.748, E.Supp.947, Gal.14.213.    2 miserably, E.Tr.40, Hsch.

German (Pape)

[Seite 1123] ονος, duldend, a) duldsam, geduldig, standhaft, zum Aushalten von Mühsalen geeignet, Beiwort des Odysseus, Il. 10, 231. 498; ihm wird τλήμων θυμός beigelegt, 5, 670, Scholl. ὑπομενητικός; Il. 21, 430 ist vrbdn θαρσαλέοι καὶ τλήμονες, kühn. verwegen; τλάμονι ψυχᾷ, Pind. P. 1, 48; Aesch. βροτῶν τλήμονι καὶ πανούργῳ χειρί, Ch. 378. 588. 921; auch im tadelnden Sinne, verwegen, frech, Soph. El. 267; εἰ μὴ τλημονεστάτη γυνὴ πασῶν ἔβλαστε 431. – b) duldend, δμωΐδες τλήμονες εὐνὰν αἰχμάλωτον, Aesch. Spt. 346. – c) unglücklich, der viel auszustehen hat; Aesch. Prom. 617 Ag. 1294 u. sonst; τλήμονες φυγαί, Eur. Hipp. 1177, u. öfter; τλήμονες παίδων τύχαι, Herc. fur. 921; τλημονέστατον λόγον, Hec. 562; Soph. Phil. 161 u. öfter; θανάτου τλήμων vrbdt Ar. Th. 1072; sp. D.; selten in Prosa, Xen. An. 3, 1, 29 Mem. 1, 3, 11. 4, 2, 1 u. Plut.