ὀσμή
Οὐδείς, ὃ νοεῖς μὲν, οἶδεν, ὃ δέ ποιεῖς, βλέπει → Quid cogites, scit nemo; quid facias, patet → nicht weiß man, was du denkst, doch sieht man, was du tust
English (LSJ)
ἡ, Att. form of the older ὀδμή (v. fin.),
A smell, odour, freq. of foul smells, δεινὴ δὲ θεείου γίγνεται ὀδμή Il.14.415 ; πικρὸν ἀποπνείουσαι ἁλὸς . . ὀδμήν, of seals, Od.4.406; ὀδμὰ . . κατὰ χῶρον κίδναται Pi.Fr.129.6 ; ὀσμὴ βροτείων αἱμάτων A.Eu.253 ; ὀσμὴν ἀπ' αὐτοῦ (sc. τοῦ νεκροῦ) . . πεφευγότες S.Ant.412 ; κακὴ ὀσμή Id.Ph.891: pl., βυρσῶν ὀσμὰς δεινάς Ar.Pax753 ; ὀσμαὶ οὐκ ἀνεκτοί Th.7.87, etc. ; but also of fragrant odours, ὡς καλὴν ὀσμὴν ἔχει E.Cyc.153, cf. Ar.Ec. 1124 ; οἴνου ὀ. Alex.222.4, Philem.98.4 : hence, scent, perfume, X. Hier.1.4, Ach.Tat.2.38 ; on ὀ. as affecting the sense, cf. Arist.Sens. 440b28 sq., de An.421a7 sq., Thphr.CP6.1.1 sq. II the sense of smell, = ὄσφρησις, Democr.11, Hsch.—The older form ὀδμή (cf. ὄδωδα, ὄζ-ω, od-or) is alone used by Hom., Hdt., and Pi. ; it occurs also in A.Pr.115 (lyr.), Democr. l. c., and in later Prose, Thphr.CP6.14.1, al., Phylarch.63 J., Diocl.Fr.129, Anon.Lond.34.38, etc. ; but ὀσμή is Att. acc. to Phryn.71 ; also Ion., Hippon.in PSI9.1089.11.
German (Pape)
[Seite 396] ἡ (vgl. ὀδμή), Geruch, sowohl Wohlgeruch, als Gestank; ὀσμὴ βροτείων αἱμάτων με προσγελᾷ, Aesch. Eum. 244; κακή, Soph. Phil. 879; ὡς καλὴν ὀσμὴν ἔχει, Eur. Cycl. 153; u. in Prosa, ὀσμαὶ ἦσαν οὐκ ἀνεκτοί, Thuc. 7, 87; εἰσί τε ὀσμαὶ ξύμπασαι καπνὸς ἢ ὁμίχλη, Plut. Tim. 66 e; χρώμασιν ἢ ὀσμαῖς πεποικιλμένα φάρμακα, Crat. 394 a; Folgde; Plut. non posse 4 sagt τῆς ἡδονῆς ἡ ψυχὴ παραλαβοῦσα τὴν μνήμην ὥςπερ ὀσμήν. – Auch der Geruchssinn, Sp. – Ὀσμή gilt als die eigentlich attische Form für ὀδμή, vgl. Lob. Phryn. 89.
