vocatus

Latin > English (Lewis & Short)

vŏcātus: ūs, m. voco,
I a calling, calling upon, summoning, invocation (only abl. in prose).
I In gen.: et ille et senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, Cic. de Or. 3, 1, 2: o numquam frustrata vocatus Hasta meos, my call, my invocation, Verg. A. 12, 95.—
II In partic., an invitation to dinner, etc.: misit qui diceret, cenaturum apud Caesarem vocatu ipsius, Suet Calig. 39.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) vŏcātus, a, um, part. de voco.
(2) vŏcātŭs,¹⁵ ūs, m.,
1 convocation : alicujus vocātu Cic. de Or. 3, 2, sur la convocation de qqn
2 appel, invocation : pl., Virg. En. 12, 95 || invitation à dîner : Suet. Cal. 39.