κνυζάω

German (Pape)

[Seite 1464] (Naturlaut, s. κνυζέω u. κνύζω), knurren, winseln, bes. vom Hunde, der schmeichelnd knurrt, VLL.; med., σῶμά τ' ἀνικάτου θηρὸς ὃν ἐν πύλαισί φασι εὐνᾶσθαι κνυζᾶσθαί τε Soph. O. C. 1567, mit den v. l. κνυζεῖσθαι u. κνύζεσθαι; übertr., οὐδ' ὅσσον ἐν ὕπνῳ κνυζῶνται φωνεῦντα φίλαν ποτὶ ματέρα τέκνα Theocr. 2, 108, v. l. κνυζεῦνται; κνυζώμενοι Ael. H. A. 1, 8.