deprecator

Latin > English (Lewis & Short)

dēprĕcātor: ōris, m. id.,
I one who averts by praying; an interceder, intercessor: hujus periculi, Cic. Balb. 18: miseriarum, id. Fl. 1: causae suae, Tac. H. 3, 31: non solum sui deprecator, sed etiam accusator mei, Cic. Att. 11, 8, 2; for which: ego apud consulem deprecator defensorque vobis adero, Liv. 36, 35: fortunarum alicujus, Cic. Planc. 42, 102; cf.: salutis meae, id. Sest. 12, 27: deprecatorem me pro illius periculo praebeo, id. Fam. 2, 13, 2: legatos deprecatoresque ad aliquem mittere, id. de Imp. Pomp. 12 fin.; so absol., Caes. B. G. 1, 9, 2; 6, 4, 5; Liv. 44, 14.