philosophus

Latin > English (Lewis & Short)

phĭlŏsŏphus: a, um, adj., = φιλόσοφος,
I philosophical: philosopha sententia, Pac. ap. Gell. 13, 8, 4: scriptiones, Cic. Tusc. 5, 41, 121: verbum, Macr. S. 7, 1, § 1: tractatus, id. ib. 7, 1, § 13.—
II Subst.
   A phĭ-lŏsŏphus, i, m., a philosopher: philosophi denique ipsius, qui de suā vi ac sapientiā unus omnia paene profitetur, est tamen quaedam descriptio, ut is, qui studeat, omnium rerum divinarum atque humanarum vim, naturam causasque nosse et omnem bene vivendi rationem tenere et persequi, nomine hoc appelletur, Cic. de Or. 1, 49, 212: alio tempore rhetorum praecepta tradere, alio philosophorum, id. Tusc. 2, 3, 9: nemo aegrotus quicquam somniat tam infandum, quod non aliquis dicat philosophus, Varr. ap. Non. 56, 15; cf. Cic. Div. 2, 58, 119.—Plur.: Stoici philosophi, Vulg. Act. 17, 18.—
   B phĭlŏsŏpha, ae, f., a female philosopher: ea villa tamquam philosopha videtur esse, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5; so in apposition: philosopha anicula, Verus ap. Vulcat. Avid. Cass. 1.—Hence, adv.: phĭlŏsŏphē, philosophically: in his ipsis prooemiis philosophe scribere voluimus, Cic. Ac. 1, 2, 8.—Ironically, Plaut. Rud. 4, 3, 47.

Latin > French (Gaffiot 2016)

(1) phĭlŏsŏphus,⁹ ī, m. (φιλόσοφος), philosophe : Cic. de Or. 1, 212 ; Tusc. 2, 9.
(2) phĭlŏsŏphus,¹⁶ a, um, de philosophe : Cic. Tusc. 5, 121.