ἀκροτελεύτιον

English (LSJ)

τό, A fag-end of anything, especially of verse or poem, Th.2.17, Phryn. Com.86: generally, τοῦ γήρως Vit.Philonid. p.8 C.:—burden, chorus, D.C.63.10.

German (Pape)

[Seite 85] τό, das äußerste Ende, Schluß eines Gedichtes u. dgl., Thuc. 2, 17; des Briefes, Cic. Att. 5, 21; adj., ganz zuletzt, ἔπος B. A. 963.

Greek (Liddell-Scott)

ἀκροτελεύτιον: τό, τὸ ἄκρον, ἡ παρυφή, τὸ «κενάρι» παντὸς πράγματος, ἰδίως ἐπὶ στίχου ἢ ποιήματος, Θουκ. 2.17, Φρύν. Α. Β. 369· ἐντεῦθεν, τὸ περιοδικῶς ἐπαναλαμβανόμενον μέρος τοῦ ᾄσματος, ἐπῳδός, πρβλ. Δίων. Κ. 63. 10.

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
ce qui est tout à la fin (d'un vers, d'un poème, etc.).
Étymologie: ἄκρος, τελευτή.

Greek Monotonic

ἀκροτελεύτιον: τό, η κατάληξη ενός στίχου ή ποιήματος, σε Θουκ.

Russian (Dvoretsky)

ἀκροτελεύτιον: τό конец, окончание, заключительная часть (Πυθικοῦ μαντείου Thuc.).

Middle Liddell

the fag-end of a verse, Thuc.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

ἀκροτελεύτιον -ου, τό ἄκρος, τελευτή verseinde.