κελάδω

English (LSJ)

Ep. form of κελαδέω, used in part. only, sounding, πὰρ ποταμὸν κελάδοντα Il.18.576, cf. B.8.65, Posidipp. ap. Tz.H.7.661; πλῆτο ῥόος κ. Il.21.16, cf. Theoc.17.92; Ζέφυρον κελάδοντ' ἐπὶ οἴνοπα πόντον Od.2.421; πόντον κ. Ar.Nu.284 (anap.); Βορέης κ. Q.S.8.243.

German (Pape)

[Seite 1414] = κελαδέω; nur im partic. κελάδων, οντος, rauschend, brausend; vom Meer u. Fluß, πόντος, ῥόος, Il. 18, 576; vom Winde, Od. 2, 421; so auch sp. D., wie Coluth. 6. S. auch nom. pr.

French (Bailly abrégé)

seul. prés;
c. κελαδέω.

Russian (Dvoretsky)

κελάδω: (ᾰ) (только part. praes.) (= κελαδέω) шуметь (ποταμὸς κελάδων Hom.; πόντος κελάδων Arph.): Ζέφυρος κελάδων ἐπὶ πόντον Hom. Зефир, гудящий над морем.

Greek (Liddell-Scott)

κελάδω: Ἐπικ. τύπος τοῦ κελαδέω, ἐν χρήσει μόνον κατὰ μετοχ., ἠχῶν, πὰρ ποταμὸν κελάδοντα Ἰλ. Σ. 576· πλῆτο ῥόος κελάδων Φ. 16, πρβλ. Θεόκρ. 17. 92· Ζέφυρον κελάδοντ’ ἐπὶ οἴνοπα πόντον Ὀδ. Β. 421· κελάδοντα Ἀριστοφ. Νεφ. 284.

Greek Monolingual

κελάδω (Α)
επικ. τ. του κελαδώ.

Greek Monotonic

κελάδω: Επικ. τύπος του κελαδέω, χρησιμ. μόνο στη μτχ., θορυβώδης, βρυχώμενος, σε Όμηρ., Θεόκρ.

Middle Liddell

κελάδω, [epic form of κελαδέω [used in part. only
sounding, roaring, Hom., Theocr.