substantia

Revision as of 06:51, 14 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (D_8)

Latin > English (Lewis & Short)

substantĭa: ae, f. substo,
I that of which a thing consists, the being, essence, contents, material, substance (post - Aug.): hominis, Quint. 7, 2, 5: rerum, id. 2, 21, 1: placidae et altae mentis, id. 6, prooem. § 7: rhetorices, id. 2, 15, 34: de substantiā aut de qualitate, id. 3, 6, 38: singula animalia singulas habere debent substantias, Sen. Ep. 113, 4: esse diversae substantiae, Front. Strat. 4 praef.: earum rerum pretium non in substantiā, sed in arte positum est, in the material, Dig. 50, 16, 14: delebo omnem substantiam, every thing that exists, Vulg. Gen. 7, 4.—
II Esp., fortune, substance, property: sine substantiā facultatum, without store of riches, without fortune, Tac. Or. 8: substantia omnis paternorum bonorum, Aur. Vict. Or. 19: rei familiaris, Paul. Sent. 2, 29; Dig. 36, 1, 16 al.—Also absol., worldly goods, Vulg. Gen. 36, 6; id. 1 Esd. 1, 6.

Latin > French (Gaffiot 2016)

substantĭa,¹⁴ æ, f. (substo),
1 substance, être, essence ; existence, réalité d’une chose : substantia ejus sub oculos venit Quint. 7, 2, 5, sa substance, son être est venu sous les yeux, il s’est montré en chair et en os, cf. Sen. Ep. 113, 4
2 soutien, support : sine substantia facultatum Tac. D. 8, sans le support de la richesse
3 [décad.], aliments, nourriture : Prud. Cath. 7, 40
4 moyens de subsistance, biens, fortune : Dig. ; honora Dominum de tua substantia Vulg. Prov. 3, 9, honore le Seigneur avec tes biens.