Search results

ἐν φωνή μεγάλη, κράζω λέγων, to cry out saying, etc., R G ἐκραύγασεν)); T Tr WH omit; L brackets λέγοντες); L T Tr WH ἐκραύγασαν); κράζω φωνή μεγάλη λέγων

μσν. κραυγμός]. κραυγή: ἡ (κράζω), κραυγή, φωνή, τσίριγμα, ουρλιαχτό, Λατ. clamor, σε Ευρ., Ξεν. κραυγή: ἡ, (ἐκ √ΚΡΑΓ, κράζω) ὡς καὶ νῦν, τὸ κραυγάζειν

τινὰ ἐς κόρακας ἐκ τῆς οἰκίας ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 123· ἐς κόρακας ἔρρειν ἐκ τῆς Ἀττικῆς Ἄλεξ. ἐν «Ἱππεῖ» 1. 4. (Αἱ φράσεις αὗται ἐγένοντο οὐχὶ ἐκ τῆς συνηθείας

: καλέω, to call, invite, summon; κράζω, to cry, harshly or inarticulately, as animals; κραυγάζω, intensive of κράζω. βοάω expresses emotion, whether joy

μέλλ. -άξω, Εὐρ. Ἡρ. Μαιν. 1054· (ἐκ διορθώσ. τοῦ Ἑρμάν. ἀντὶ τοῦ αἰάζεται): ἀόρ. μετοχ. αἰάξας, Ἀνθ. Π. παράρτ. 127· κράζω αἰαῖ !, θρηνῶ, Τραγ., καὶ μετ’

ἔκλαγξε βροντάν, Zeus ließ den Donner ertönen, Pind. P. 4, 23; vgl. Aesch. μέγαν ἐκ θυμοῦ κλάζοντες Ἄρη, Ag. 48; χαλκήλατοι κλάζουσι κώδωνες φόβον Spt. 368, sie

-ξω, κράζω φεῦ, φωνάζω φεῦ φεῦ, οἰμώζω, μόνον ἅπαξ εὕρηται, τί τοῦτ’ ἔφευξας; Αἰσχύλ. Ἀγ. 1308. (Ἐκ τοῦ φεῦ. ὡς τὰ ῥήματα αἰάζω, οἴζω, οἰμώζω ἐκ τῶν λέξεων

1225· εὔφημα ὁ αὐτ. ἐν Αἴ. 362, 591, Εὐρ. Ἰφ. ἐν Αὐλ. 687, κτλ.· ― ἀπολ., κράζω ἰσχυρῶς, μεγαλοφώνως, φωνάζω, οἷον ἐν χαρᾷ, Σοφ. Τραχ. 202· ᾄδω, Θεόκρ. 16

οἴδματος A.R.1.1167; τετρηχότα βῶλον Id.3.1393; τετρηχότι νώτῳ Nic.Th.267; but ἐκ σέθεν . . ἄλγεα . . τετρήχασι cruel woes arise, A.R. 4.447, cf. 3.276, Philet

αετού. [ΕΤΥΜΟΛ. < ἀ- στερητ. + ἔκραγον, κράζω. ἀκρᾰγής: -ές (κράζω), αυτός που δεν γαυγίζει, σε Αισχύλ. κράζω not barking, Aesch.

είναι χαρακτηριστικά τών ρημάτων που δηλώνουν «ήχο, κραυγή» (πρβλ. τα ρήματα κράζω, κρίζω, κλώζω, κρώζω, σίζω, τρίζω, τρύζω). ΠΑΡ. αλαλαγή, αλάλαγμα, αλαλαγμός

(κόκκυξ)· I. φωνάζω «κούκου», σε Ησίοδ.· λέγεται για τον κούκο, κράζω, σε Θεόκρ. II. φωνάζω, κράζω όπως το κούκο, δίνω σήμα κρώζοντας, σε Αριστοφ. κοκκύζω: Δωρ

Πίνδ. Ο. 2. 10. ― Περὶ τοῦ ἐνεστῶτος γεγωνίσκω, ἴδε ἐν λέξει. 1) ἀπολ., κράζω, φωνάζω δυνατὰ ὥστε γίνομαι ἀκουστός, κώκυσεν…, γέγωνέ τε πᾶν κατὰ ἄστυ Ἰλ

καὶ ἀπαρ., κ. αὐτοῖς ἐμβαλεῖν κώπαις Πινδ. Π. 4. 356. 3) ἐπὶ ἀλεκτρυόνος, κράζω, Ἀνθ. Π. 5. 3. IV. παρ’ Ἐκκλ., κηρύττω τὸν θεῖον λόγον, διδάσκω τὸν θεῖον

ἐμαυτοῦ (see ἀπό, II:2d. aa., p. 59{a}), ἐκ τῆς γῆς (see ἐκ, II:2 under the end), ἐκ τοῦ κόσμου, κόσμος, 6); ἐκ Θεοῦ, prompted by divine influence, λαλεῖν

ἀνάπτομαι, «παίρνω φωτιά», Ἄρατ. 1035. ― Μόνον ποιητ. πρβλ. ἀφαύω, ἐναύω, (ἐκ τῆς αὐτῆς ῥίζης παράγονται αἱ λέξεις αὗος, αὐαίνω, αὐσταλέος, αὐστηρός, αὐχμός

Ἱππ. 729. - Μέσ., μέλλ. -ξομαι Εὐρ. Ἀνδρ. 1209, (ἐν Ι. Α. 1459 ἤδη φέρεται ἐκ διορθώσεως σπαράσσεσθαι ἐπὶ παθητ. σημασίας). - Παθ., πρκμ. ἐσπάρακται (δι-)

μεμηκώς, θηλ. μετὰ βραχ. προπαραληγ. μεμᾰκυῖα· καὶ παρατατικός τις σχηματισθεὶς ἐκ τοῦ πρκμ., ἐμέμηκον. Βληχῶμαι, βελάζω ἐπὶ προβάτων, ὄϊες... μυρίαι ἑστήκασιν

764] (s. κράζω), ausschreien, aufschreien; Plut. Mar. 44; Luc. adv. ind. 21 u. a. Sp. 1 acclamer; 2 pousser les hauts cris. Étymologie: ἐκ, κράζω. ἐκκράζω:

καλέσω ζώο («τοῖς δὲ αἰλούροις καὶ τοῖς ἰχνεύμοσι... ποππύζοντες», Διόδ.) 2. κράζω, φωνάζω κάποιον 3. μιλώ τρυφερά, θωπεύω («καὶ τὸ παιδίον τῆς τίτθης ἀφελόμενος