ερκείος

Greek Monolingual

ἑρκεῖος, -ον και ἑρκεῖος, -α -ον (Α) έρκος
1. αυτός που ανήκει στο έρκος, στο προαύλιο («ἑρκεῖαι πύλαι, θύραι» — οι πύλες, οι θύρες της αυλής, Αισχύλ.)
2. αυτός που ανήκει στην οικία (α. «πρὸς κίον’ ἑρκείου στέγης» — στον στύλο της στέγης του σπιτιού, Σοφ.
β. «ἐφ ἑρκείῳ πυρᾷ», Ευρ.)
3. (ως προσωνυμία του Διός) «Ζεὺς Ἑρκεῖος» — ο Ζευς, ο προστάτης της οικογενειακής ειρήνης και ευτυχίας
4. το αρσ. ως ουσ. α) ὁ Ἑρκεῖος
ο Ζεύς
β) στον πληθ.
οἱ Ἑρκεῖοι
οι εφέστιοι θεοί
5. φρ. «ἑρκεῖος βωμός» — ο βωμός του Ερκείου Διός Πίνδ.).