ιζηματογενής
Δυσαμένη δὲ κάρηνα βαθυκνήμιδος ἐρίπνης / Δελφικὸν ἄντρον ἔναιε φόβῳ λυσσώδεος Ἰνοῦς (Nonnus, Dionysiaca 9.273f.) → Having descended from the top of a deep-greaved cliff, she dwelt in a cave in Delphi, because of her fear of raving/raging Ino.
Greek Monolingual
-ές
γεωλ.
1. αυτός που έχει τα χαρακτηριστικά ενός ιζήματος το οποίο προκύπτει από μια ιζηματογένεση
2. φρ. «ιζηματογενή πετρώματα» — τα λιθοποιημένα αντίστοιχα τών ιζημάτων, τα οποία σχηματίζονται στην ξηρά ή στους πυθμένες θαλάσσιων και λιμναίων λεκανών και είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης προϋπαρχόντων πετρωμάτων, της δράσης τών ζωντανών οργανισμών καθώς και τών φυσικών, χημικών και φυσικοχημικών φαινομένων.
[ΕΤΥΜΟΛ. Απόδοση στην ελλ. ξεν. όρου, πρβλ. γαλλ. sedimentaire < sediment «ίζημα». Η λ. μαρτυρείται από το 1866 στον Αναστ. Κ. Χρηστομάνο].
