θεομαχέω

English (LSJ)

   A fight against God or the gods, E.Ba.45, al., IA1408; μὴ θεομάχει Men.187, cf. Hp.Ep.14, LXX 2 Ma.7.19, Plu.2.168c, Arr. Epict.3.24.24.

German (Pape)

[Seite 1196] mit Gott kämpfen, sich der Gottheit widersetzen; Eur. Bacch. 45. 325; Xen. oec. 16, 3; Plut.; N. T.

Greek (Liddell-Scott)

θεομᾰχέω: μάχομαι ἐναντίον τοῦ θεοῦ ἢ τῶν θεῶν, Εὐρ. Βάκχ. 45, 325, 1255, Ι. Α. 1409· μὴ θεομάχει Μένανδ. Εὐν. 2· πρβλ. Wyttenb. Πλούτ. 2. 168C.

French (Bailly abrégé)

-ῶ :
combattre contre les dieux ou la divinité.
Étymologie: θεομάχος.

English (Strong)

from θεομάχος; to resist deity: fight against God.

English (Thayer)

θεομάχω; (θεομάχος); to fight against God: (Euripides, Xenophon, Diodorus, others; 2 Maccabees 7:19.)

Greek Monotonic

θεομᾰχέω: μέλ. -ήσω, παλεύω ενάντια στους θεούς, σε Ευρ.