εύβουλος

Greek Monolingual

-η, -ο (ΑΜ εὔβουλος, -ον)
αυτός που σκέφτεται σωστά, ο συνετός, ο φρόνιμος («σοφός τε καὶ εὔβουλος», Ηρόδ.)
αρχ.
επίθ. του Πλούτωνος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -βουλος (< βουλή), πρβλ. κακόβουλος, σύμβουλος].