σφωε

Greek (Liddell-Scott)

σφωε: δυϊκ. ὀνομ. καὶ αἰτ. τῆς ἀντωνυμίας τοῦ γ΄ προσώπου. δοτ. σφωιν· - αὐτοὶ οἱ δύο, ἀμφότεροι, ἐν χρήσει μόνον ἐπὶ ἀρσ. καὶ θηλ. καὶ ἀεὶ ἐγκλιτικ., Ὅμ.· ἐπιτεταμένον, εἴ σφωιν... ἀμφοτέροιιν Ὀδ. Υ. 327· - τὸ συγκεκομμ. ἐκ τοῦ σφωὲ εἰς σφὼ εὕρηται μόνον παρὰ μεταγεν. Ἐπικ., οἷον ἐν Ἀντιμάχ. παρ’ Ἀπολλ. π. Ἀντων. 373 (ἐν Ἰλ. Ρ. 531 ὁ Wolf διώρθωσε σφω’ Αἴαντε)· ἀλλὰ τὸ μὲν σφωιν συνεστέλλετο εἰς σφιν, τὸ δὲ σφωε εἰς σφε, ὥστε ὁ δυϊκὸς καὶ πληθυντικὸς ἐταυτίσθησαν, Ἰλ. Λ. 111, Ὀδ. Θ. 271, κλπ., πρβλ. σφεῖς, καὶ ἴδε Buttm. Λεξιλ. ἐν λ. νῶι 13.